Για μια ακόμη φορά έφυγε ξανά.
Πήρε το δρόμο για το δάσος.
Το δάσος της.
Τον κόσμο της...
Να βρει τη ψυχή της εκεί να την περιμένει..
Αιώνες τώρα ακούει το κάλεσμα της.
Κι είναι πάντα εκεί.
Στον δικό της μοναχικό κόσμο.
Στην ομορφιά του είναι της.
Στο βουνό,
στο δάσος της.
Την νύχτα το αγέρι ψιθυρίζει τ όνομα της.
Κάποιοι το άκουσαν κατά καιρούς..
και διαδόθηκε.
Το δάσος με το όνομα ενός κοριτσιού.
Ένα μοναχικό κορίτσι.
Ένα αγρίμι.
Γιατί κανείς δεν ήξερε να το αγαπήσει,
να το αγγίξει σωστά.
Κανείς δεν ήξερε να πει από που ήρθε.
Ποιος την έφερε.
Την έβλεπαν να τριγυρνά στο δάσος.
Πάντα παρέα με τον μονάκριβο της φίλο.
Τον πιστό ακούραστο σύντροφο της.
Το λευκό πανέμορφο του τρίχωμα ξεχώριζε μέσα στα δέντρα.
Πάντα δίπλα της περπατούσε.
Πάντα την πρόσεχε,
την προστάτευε.
Την κοίταζε στα μάτια και της μιλούσε.
Οσμιζόταν τον αέρα και την προειδοποιούσε για τον κίνδυνο.
Διακινδύνευε και τη ζωή του για να την προστατεύσει.
Ήταν κομμάτι από τη ψυχή της.
Ακούραστος σε όλες τις ζωές,
πάντα δίπλα της.
Πάντα κοντά της.
Να την κοιτά στα μάτια βαθιά και τρυφερά.
Να της μεταδίδει την ατέλειωτη τρυφερότητα του.
Έφυγε ξανά μαζί του.
Τι κι αν χιόνιζε,
τι κι αν είχε κρύο.
Την ζέσταινε η αγάπη του.
Η μοναξιά της,
της έδειχνε τον δρόμο.
Το χιόνι άσπριζε το μονοπάτι και της χάραζε πορεία.
Μαζί θα χαθούν ξανά στο βάθος των υπάρξεων τους.
Τα ξωτικά και οι νεράιδες χόρευαν γύρω της.
Την περίμεναν να χορέψουν μαζί στο ξέφωτο.
Ναι,
γύριζε ξανά στο σπίτι της.
Εκεί δεν την αγγίζει ο πόνος.
Εκεί είναι η αγάπη.
Εκεί στο δάσος,
μέσα στο χιόνι..
Εκεί θα βρει ξανά τη λύτρωση της.
Ξανά και ξανά σε χαμένες ζωές........
Χριστιάνα Π.
