,Ποιά είναι τα «μέλη τα επί της γης»για τα οποία μιλάει ο Αποστολος Παύλος; ΠΗΓΗ http://www.g-titomixelakis.eu/2014/01/blog-post_545.html

Ποια είναι τα «μέλη τα επί της γης»για τα οποία μιλάει ο Απόστολος Παύλος;

Η Εκκλησία πάντοτε διακρινόταν από την προσδοκία της επανόδου του Χριστού στον κόσμο μας, 

έβλεπε προς το τέλος της Ιστορίας, 

για την οποία θεωρεί ότι κινείται ευθύγραμμα και όχι κυκλικά. Δεν πιστεύει ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται και ότι ο άνθρωπος καθηλώνεται στο σήμερα, 

όντας ο ίδιος, 

χωρίς να μπορεί να αλλάξει. 

Δεν πιστεύει ότι ο άνθρωπος επαναλαμβάνει συμπεριφορές, παραμένει προσκολλημένος σε δομές, 

όντας δέσμιος του χρόνου, 

χωρίς να μπορεί να υπερβεί τα πάθη και τις αδυναμίες του. 

Γι’ αυτό και ζει την ιστορική πορεία ως μία συνεχή ευκαιρία μετάνοιας, 

πρόσκτησης του Πνεύματος του Θεού, 

επιθυμίας για θέωση.

 Στον αγώνα αυτό που είναι συνεχής και την ίδια στιγμή ανεπανάληπτος, 

διότι τίποτε δεν επιστρέφει όπως ήταν, 

ούτε καν οι επιθυμίες μας, 

καλούμαστε από την πίστη να βλέπουμε όχι μόνο τον εκτός μας κόσμο, 

αλλά και τον εντός μας. 

Να βάζουμε αρχή, 

ώστε να μετανοούμε για τα πάθη και τα λάθη μας, 

και να προσπαθούμε να δεχθούμε το Χριστό στις καρδιές μας. Καμία πνευματική εμπειρία, 

καμία γιορτή, 

καμία μετοχή στα μυστήρια της πίστης δεν μας βρίσκει στην ίδια ακριβώς κατάσταση με την προηγούμενη. 

Αυτή η συνεχής διαφορετικότητα γίνεται κίνητρο όχι για στασιμότητα, 

αλλά για πνευματική εργασία, 

για να μην αφήσουμε τα μέλη τα επί της γης να μας κρατούν καθηλωμένους στην αμαρτία και στο παρελθόν  (Κολ. 3, 5), 

να κάνουμε ό,τι εξαρτάται από εμάς και να αφήσουμε τον Χριστό να προσθέσει σ’ αυτά που μας λείπουν.

                Τι είναι όμως «τα μέλη τα επί της γης», 

την νέκρωση των οποίων ζητά   ο απόστολος Παύλος στην προς Κολοσσαείς επιστολή του;

                Είναι το θέλημα του ανθρώπου το οποίο δεν έχει να κάνει με το θέλημα του Χριστού, 

είναι αντίθετο ή αδιάφορο προς Εκείνον.

Είναι ό,τι επιθυμούμε και έχει άρνηση σε σχέση με την οδό του Ευαγγελίου. 

Είναι  το πνεύμα της θεοποίησης του εαυτού μας.

Η αίσθηση πως αν ικανοποιήσουμε ό,τι μας κρατά προσκολλημένους στο σήμερα, 

ακόμη κι αν δεν έχει αγάπη, 

θα είμαστε ευτυχισμένοι. 

Αυτό το θέλημα έχει να κάνει τόσο με το σώμα, 

όσο και με την ψυχή.

 Γι’ αυτό και ο Παύλος περιγράφει τις μορφές με τις οποίες φανερώνεται.

Είναι η πορνεία, 

δηλαδή η χρήση του άλλου ως σώματος προς ηδονήν και όχι η κοινωνία της αγάπης και της χαράς στην προοπτική της ένταξης στο σώμα του Χριστού που είναι η Εκκλησία.

Είναι η ακαθαρσία, 

κάθε λογισμός και κάθε πράξη που ρυπαίνει την ψυχή και το σώμα μας, 

διότι μας κλείνει στον εαυτό μας και μας κάνει να νομίζουμε ότι μέσα από την διαφθορά που η απόλαυση φέρνει θα είμαστε ευτυχισμένοι.

 Είναι το πάθος, 

κάθε δηλαδή εξάρτηση του σώματός μας όχι από το Θεό και την αγάπη, 

αλλά από την αμαρτία.

 Είναι κάθε κακή επιθυμία, 

όλα εκείνα τα μικρά και φαινομενικά ασήμαντα, 

τα οποία όμως μας βγάζουν από την πνευματική μας πορεία, 

διότι πετυχαίνουν να μας πείσουν ότι είναι σημαντικά για μας, καταναλώνοντας τον χρόνο μας μάταια.

Είναι, 

τέλος, 

η πλεονεξία, 

η οποία γίνεται ειδωλολατρία, 

γιατί μας κάνει να πιστεύουμε πως η ευτυχία βρίσκεται σε ό,τι και όποιον αποκτήσουμε και εκείνο ή εκείνος γίνεται το αντικείμενο της λατρείας μας, 

παρά τον Θεόν.

                Οι εμπαθείς αυτές καταστάσεις δεν είναι μόνο σωματικές, αλλά έχουν να κάνουν και με την ψυχή, 

με τον όλο άνθρωπο.

 Γιατί ο ρύπος ξεκινά από την καρδιά. 

Από την απουσία δυνατής αγάπης προς το Θεό και τον συνάνθρωπο.

Από την έλλειψη διάθεσης για πνευματικό αγώνα. 

Από την πώρωση της συνείδησης.

Από την εκδίωξη της χάριτος του Πνεύματος. 

Από την απουσία εκκλησιαστικού φρονήματος και την άρνηση μετοχής στο σώμα του Χριστού, 

είτε γιατί κανείς δεν μπορεί να μας καταλάβει είτε γιατί υπάρχουν άλλες προτεραιότητες στην καρδιά μας. 

Κι έτσι, 

εκτός από τις σαρκικές ηδονές, 

ο Παύλος επισημαίνει ότι η ψυχή και το σώμα μας γίνονται δέσμια και άλλων παθών.

                Είναι η οργή, 

η στιγμιαία έκρηξη της καρδιάς μας, 

διότι ο άλλος δεν είναι όπως τον θέλουμε ή δεν κάνει αυτό που θέλουμε.

 Είναι ο θυμός, 

μία μόνιμη κατάσταση της καρδιάς μας, 

η οποία μας συνοδεύει συνεχώς και μας κάνει να μην λησμονούμε τι είναι και τι κάνει ο άλλος.

 Είναι η κακία, 

δηλαδή η συνολική κατάσταση της ύπαρξής μας, 

η οποία εμφανίζεται όταν απουσιάζει η καλοσύνη, 

όταν δηλαδή βλέπουμε όλους τους άλλους ως εχθρούς.

Είναι η αισχρολογία, 

δηλαδή η βλασφημία κατά του Θεού και την ίδια στιγμή η υποτίμηση και ο εξευτελισμός των άλλων ανθρώπων, 

με σκοπό να επιδείξουμε την δική μας ανωτερότητα.

Είναι, 

τέλος, 

το ψεύδος, 

το οποίο εύκολα λέμε ο ένας στον άλλο,

είτε για να επιδειχθούμε, 

είτε για να κρύψουμε την αλήθεια, 

ε

ίτε γιατί προσποιούμαστε ότι είμαστε άλλοι από αυτούς που είμαστε.

                Τα πρώτα μέλη έχουν να κάνουν με την κίνηση του σώματος και της ψυχής έναντι του άλλου στο επίπεδο της σάρκας. 

Τα δεύτερα έχουν να κάνουν με την αντίστοιχη κίνηση στο επίπεδο του λόγου.

Σάρκα και λόγος συνδυάζονται  σε μία λογική επανάληψης, κατατρώγουν το χρόνο μας και μας υποτάσσουν στην δύναμη της αμαρτίας. 

Για την Εκκλησία όμως, 

επειδή ακριβώς ο χρόνος και η ιστορία λειτουργούν ευθύγραμμα, υπάρχει η έννοια της νέκρωσης. 

Αγωνιζόμενοι να νεκρώσουμε την κυριαρχίας της σάρκας και του λόγου,

αφηνόμαστε στην αγάπη του Πνεύματος και την δύναμη του Θεού Λόγου, 

του ενανθρωπήσαντος Χριστού που μας αγαπά και κατοικεί εντός μας, 

για να μας οδηγήσει στον καινούριο άνθρωπο. 

Αρκεί να «ενδυθούμε τον νέον, 

τον ανακαινούμενον κατ’ εικόνα του κτίσαντος αυτόν» 

(Κολοσ. 3, 10). 

Να μην φοβηθούμε να δούμε κατά πρόσωπο τον εαυτό μας. 

Να αγωνιστούμε πνευματικά. 

Να αντισταθούμε στο πνεύμα της εποχής μας, 

το οποίο ταυτίζει την ευτυχία με την ικανοποίηση της σάρκας και με την δύναμη του λόγου, 

όταν και τα δύο υποτάσσουν τους άλλους χωρίς να ενδιαφέρεται αν αγαπούμε.

                Η εσχατολογική προοπτική  της Εκκλησίας δεν είναι μία μετάθεση της ευτυχίας στο απώτατο μέλλον, 

στην μεταθανάτια πραγματικότητα, 

στο τέλος του κόσμου, 

αλλά μία εδώ και τώρα απόφαση μετάνοιας, 

νέκρωσης και πορείας ανακαίνισης του εαυτού μας. 

Και έτσι αλλάζει και η πορεία του κόσμου. 

Μέσα από την δική μας αλλαγή. 

Αν αλλάξουμε, 

τ

ότε η υπομονή μας έχει νόημα. 

Αν όχι, 

τότε θα παραμένουμε παρατηρητές και κατήγοροι μιας κοινωνίας που ζητά την ικανοποίηση του σαρκικού φρονήματος και που στρέφεται με τον λόγο εναντίον των πάντων, 

χωρίς όμως να αποδέχεται τον τρόπο της αλλαγής τόσο εν τω νυν όσο και εν τω μέλλοντι αιώνι, 

που είναι η σχέση με το Χριστό.

ΠΗΓΗ   

http://www.g-titomixelakis.eu/2014/01/blog-post_545.html

Τα πιο πολύτιμα πράγματα που υπάρχουν στη γη-Γεροντικόν Διδαχές

Τα πιο πολύτιμα πράγματα που υπάρχουν στη γη-

Γεροντικόν

Διδαχές

Κάποια στιγμή στον ουρανό ζήτησε ο Θεός από τους αγγέλους να του φέρουν τα πιο πολύτιμα πράγματα,

που υπάρχουν στη γη.
-
Οι άγγελοι ξεκίνησαν και έψαξαν ολόκληρη τη γη. 

Πολλοί ομολογουμένως έφεραν πολλά ωραία και πολύτιμα πράγματα. 

Ξεχώρισαν όμως τρεις.
-
Ο ένας έφερε και απέθεσε στον θρόνο του Θεού ένα ωραιότατο μαργαριτάρι. Ήταν μια σταγόνα ιδρώτα. 

Είχε πέσει από το μέτωπο κάποιου που τίμια προσπαθούσε να ζήσει την οικογένειά του.
-

Ωραίο το εύρημα σου, 

είπε ο Θεός,

αλλά υπάρχει και πιο ωραίο από αυτό.

Ήρθε τότε δεύτερος άγγελος. 

Αυτός απέθεσε με σεβασμό μπροστά στον Θεό ένα κατακόκκινο ρουμπίνι. 

Ήταν μια σταγόνα αίματος ενός ήρωα, 

που είχε πέσει στο πεδίο της τιμής. 

Οι άγγελοι έμειναν εκστατικοί. 

Ασφαλώς αυτός θα κέρδιζε το βραβείο.
-
-Υπάρχει κάτι πιο πολύτιμο ακόμη,

είπε ο Θεός.
-
Τότε όλοι στράφηκαν προς το μέρος του τρίτου αγγέλου, 

που εκείνη την ώρα ερχόταν και με πολλή ευλάβεια άφησε να κυλίσει στον θρόνο του Θεού ένα αστραφτερό διαμάντι, 

που όμοιο μ 'αυτό ποτέ δεν είχαν δει. 

Ήταν ένα δάκρυ κάποιου αμαρτωλού, 

που γονατιστός ομολογούσε τις αμαρτίες του μπροστά στον πνευματικό.

-Αυτό είναι το πιο πολύτιμο πράγμα , 

είπε τότε ο Θεός και το βραβείο δόθηκε στον τελευταίο άγγελο. 

Αλήθεια, 

πόσο αξίζει η μετάνοια και η εξομολόγηση.

Αυτό το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος, 

που λέγει 

«Λέγω ύμίν ότι ούτω χαρά έσται έν τω ούρανω έπί ένί άμαρτωλώ μετανοούντι... ούτω, 

λέγω υμίν, 

χαρά γίνεται ενώ­πιον των αγγέλων του Θεού έπί ένί άμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκά ιε' 7, 10).

Γεροντικόν

 

Αγάπη είναι η αγαθή διάθεση της ψυχής

Αγάπη είναι η αγαθή διάθεση της ψυχής

Ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει στὸ Κύριο, 

φοβᾶται τὴν κόλασι (ποὺ εἶναι χωρισμὸς αἰώνιος ἀπ’τὸ Θεό). 

Κι’ ἐκεῖνος ποὺ φοβᾶται τὴ κόλασι, 

προσέχει τὸν ἑαυτό του καὶ δὲν τὸν ἀφήνει ἐλεύθερο νὰ γίνη ἕρμαιο τῶν παθῶν. 

Κι’ αὐτὸς ποὺ φυλάγεται ἀπὸ τὰ πάθη, 

ὑπομένει τὶς θλίψεις. 

Ὑπομένοντας δὲ τὶς θλίψεις, 

ἀποκτᾶ τὴν ἐλπίδα στὸ Θεό. 

Αὐτὴ τώρα ἡ ἐλπίδα στὸ Θεό, 

κάνει τὸ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀποχωρίζεται ἀπὸ κάθε γήινη προσκόλλησι καὶ ἐπιδίωξι

• ἀφοῦ δὲ πιὰ ὁ νοῦς ἀποχωρισθῆ ἀπ’ αὐτὲς τὶς ἀσχολίες, 

τότε ἀποκτᾶ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸ Θεό.

Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει τὸ νοῦ του στραμμένο καὶ προσηλωμένο στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, 

περιφρονεῖ ὅλα ὅσα φαίνονται στὸν κόσμο αὐτό, 

ὡς καὶ τὸ ἴδιο του τὸ σῶμα, 

ποὺ τὸ θεωρεῖ σὰν ξένο καὶ ὄχι δικό του κτῆμα.
-
Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεό, 

δὲν μπορεῖ νὰ μὴ ἀγαπήση καὶ κάθε ἄνθρωπο σὰν τὸν ἑαυτό του, 

ἂν καὶ γιὰ ὅποιους δὲν ἔχουν ἀκόμη ἀποκτήσει τὴν ψυχικὴ καθαρότητα ἀποβάλλοντας τὰ πάθη, 

αἰσθάνεται κάποια δυσκολία. 

Γι’ αὐτὸ καὶ ὅταν μάθη πὼς αὐτοὶ διωρθώθηκαν, 

χαίρει μὲ χαρὰ ποὺ οὔτε λέγεται, 

οὔτε μετριέται.
-
Εἶναι εὐτυχὴς ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει τὴν δύναμι νὰ ἀγαπήση στὸν ἴδιο βαθμὸ κάθε ἄνθρωπο.
-
Ἐκεῖνος ποὺ εἰλικρινὰ ἀπαρνήθηκε τὰ πράγματα τοῦ κόσμου αὐτοῦ, 

καὶ ποὺ χωρὶς ὑποκρισία διακονεῖ τὸν πλησίον του μὲ τὴν ἀγάπη, 

αὐτὸς γρήγορα ἐλευθερώνεται ἀπὸ κάθε πάθος καὶ γίνεται μέτοχος τῆς ἀγάπης καὶ τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ.
-
Τὸ πάθος εἶναι κάτι τι ἀξιοκατάκριτο, 

εἶναι μιὰ ἀφύσικη κίνησις τῆς ψυχῆς.
-
Ὁ Προφήτης, 

ὁ θεῖος Ἱερεμίας, 

λέγει: μὴ πῆτε πὼς εἴσαστε ναὸς τοῦ Κυρίου. (Ἱερ. στ’, 4). 

Καὶ σὺ λοιπὸν μὴ πῆς ὅτι σκέτη ἡ πίστις στὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, 

μπορεῖ τάχα νὰ μὲ σώση. 

Γιατί αὐτὸ εἶναι ἀνεδαφικό, 

ἂν δὲν κατορθώσης μὲ τὰ ἔργα ν’ ἀποκτήσης καὶ τὴν πρὸς τὸν Κύριο ἀγάπη. 

Γιατί, 

μὴ ξεχνᾶς, 

πὼς ἡ χωρὶς ἔργα πίστις δὲν ὠφελεῖ, 

ἀφοῦ καὶ τὰ δαιμόνια, 

κι’ αὐτὰ πιστεύουν καὶ φρίττουν.
-
Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπάει τὸν Θεό, 

ζῆ στὴ γῆ αὐτὴ ζωὴ ἀγγελική, 

μὲ τὸ νὰ νηστεύη καὶ νὰ ἀγρυπνῆ, 

νὰ ψάλλη καὶ νὰ προσεύχεται καὶ γενικὰ νὰ σκέπτεται πάντα τὸ καλὸ γιὰ κάθε ἄνθρωπο.
-
Πρόσεχε νὰ μὴ μολύνης τὴν σάρκα σου μὲ αἰσχρὲς πράξεις, 

καὶ νὰ μὴ λεκιάζης τὴν ψυχή σου μὲ αἰσχροὺς λογισμούς. 

Ἂν αὐτὸ προσέξης, 

τότε θὰ ἔλθη μέσα σου ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, 

φέρνοντας μαζί της καὶ τὴν ἀγάπη.
-
Ἐκεῖνος ποὺ φοβᾶται τὸν Κύριο, 

ἔχει πάντα γιὰ σύντροφό του τὴν ταπεινοφροσύνη, 

καὶ μὲ ὅσα αὐτὴ τοῦ φέρνει στὸ νοῦ, 

βοηθεῖται γιὰ νὰ ἔλθη στὴ θεία ἀγάπη καὶ εὐχαριστία. 

Γιατί σκέπτεται τὸν τρόπο τῆς προηγουμένης, 

κατὰ κόσμον, 

ζωῆς του, 

καὶ τὰ διάφορα σφάλματά του, 

καὶ τοὺς πειρασμοὺς ποὺ ἔνοιωσε στὸν καιρὸ τῆς νιότης, 

καὶ πὼς ἀπ’ ὅλα αὐτὰ τὸν ἔσωσεν ὁ Κύριος καὶ τὸν μετέφερε ἀπ’ τὴ γεμάτη μὲ πάθη ζωή, 

στὴν κατὰ Θεὸν πολιτεία, 

καὶ τότε μαζὶ μὲ τὸν φόβο ἀποκτᾶ καὶ τὴν ἀγάπη, 

εὐχαριστῶντας πάντα μὲ πολλὴ ταπεινοφροσύνη τὸν Εὐεργέτη καὶ Κυβερνήτη τῆς ζωῆς μας.
-
Ἀφοῦ, 

σύμφωνα μὲ ὅσα λέει ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, 

σὲ τίποτε δὲν ὠφελεῖται ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ὅλα τὰ χαρίσματα τοῦ Πνεύματος, 

ἂν δὲν ἔχη τὴν ἀγάπη, 

φαντασθῆτε πόσο πρέπει νὰ ἐνδιαφερθοῦμε γιὰ νὰ τὴν κάνουμε κι’ ἐμεῖς κτῆμα δικό μας αὐτὴν τὴν ἀγάπη.
-
Ἀφοῦ ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη δὲν σκέπτεται οὔτε κάνει κάτι κακὸ γιὰ τὸν πλησίον, 

τότε ἐκεῖνος ποὺ φθονεῖ τὸν ἀδελφό του καὶ λυπεῖται γιὰ τὴν πρόοδό του, 

καὶ μὲ εἰρωνεῖες προσπαθεῖ νὰ μειώση τὸ καλό του ὄνομα, 

ἢ μὲ τίποτε ἄλλη κακοήθεια ἐπιζητεῖ τὸ κακό του, 

πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ μὴ ἀποξενωθῆ ἀπ’ τὴν ἀγάπη καὶ νὰ καταστήση τὸν ἑαυτὸ του ἔνοχο τῆς αἰωνίας Κρίσεως;
-
Μὴ ἀνοίγης τ’ αὐτιά σου γιὰ ν’ ἀκούσης ὅσα ἡ γλῶσσα τοῦ κατηγόρου τῶν ἄλλων ἐκστομίση, 

οὔτε πάλι ν’ ἀφήνης τὴν γλῶσσα σου νὰ λέη λόγια σὲ ἄνθρωπο φιλοκατήγορο, 

καὶ νὰ εὐχαριστεῖται λέγοντας καὶ ἀκούοντας κατηγορίες ἐναντίον τοῦ πλησίον σου, 

γιὰ νὰ μὴ χάσης τὴν θεία ἀγάπη καὶ ἀποξενωθῆς ἀπ’ τὴν αἰώνια ζωή.
-
Ὅπως τὸ πουλάκι, 

ποὺ τοῦ ἔχουν δέσει τὸ πόδι του μὲ ἕνα σχοινάκι, 

μόλις ἄρχιση νὰ πετάη, 

πέφτει πάλι στὴ γῆ, 

ἀφοῦ ἡ κλωστὴ δὲν τὸ ἀφήνει ἀλλὰ τὸ συγκρατεῖ, 

ἔτσι καὶ ὁ νοῦς ἂν ἀρχίση νὰ πετάη πρὸς τὴν γνῶσι τῶν οὐρανίων πραγμάτων, 

χωρὶς νὰ ἔχη ἀκόμη ἀποκτήσει τὴν ἀπάθεια, 

δήλ. τὴν ἀπαγκίστρωσί του ἀπὸ τὰ πάθη, 

ξαναπέφτει στὴ γῆ πίσω γιατί τὸν τραβοῦν πρὸς τὰ κάτω τὰ πάθη.
-
Ἡ τελειωμένη ἀγάπη δὲν κάνει διάκρισι καὶ δὲν ξεχωρίζει τοὺς ἀνθρώπους, 

ποὺ ὅλοι τους ἔχουν τὴν ἴδια φύσι, 

ἀνάλογα πρὸς τὶς διαφορετικὲς γνῶμες ποὺ ὁ καθένας τους ἐκπροσωπεῖ, 

ἀλλὰ ἔχουσα πάντα κατὰ νοῦν αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἴδια φύσι ὅλων, 

ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἀγαπᾶ ἐξ ἴσου. 

Καὶ τοὺς μὲν σπουδαίους τοὺς ἀγαπᾶ σὰν φίλους, 

τοὺς δὲ κακούς τους ἀγαπᾶ σὰν ἐχθρούς, 

μὲ τὸ νὰ τοὺς εὐεργετῆ, 

νὰ τοὺς ἀνέχεται, 

νὰ ὑπομένη ὅσα αὐτοὶ διαπράττουν, 

χωρὶς διόλου νὰ συλλογίζεται τὸ κακὸ ποὺ αὐτοὶ ἐνσαρκώνουν, 

ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ νὰ ὑποφέρη ἐνίοτε πρὸς χάριν τους, 

ἂν τὸ καλέση ἡ χρεία. 

Καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ σκοπὸ νὰ κάνη κι’ αὐτοὺς φίλους, 

ὅσο εἶναι δυνατό. 

Κι’ ἂν ὅμως δὲν τὸ κατορθώση, 

πάλι δὲν χάνει τὴ καλή της διάθεσι, 

ἀφοῦ πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους πάντοτε ἐξ ἴσου προσφέρει τοὺς καρποὺς τῆς ἀγάπης. 

Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος καὶ Θεός μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός, 

γιὰ ν’ ἀποδείξη τὴν ἀγάπη Του γιά μᾶς, 

πρὸς χάριν ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας ὑπέστη τὸ Πάθος,

καὶ σὲ ὅλους ἐξ ἴσου ἐχάρισε τὴν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως. 

Ἂν καὶ ὁ καθένας μόνος του κάνει τὸν ἑαυτὸ του ἄξιο εἴτε τῆς αἰωνίας δόξης, 

εἴτε τῆς αἰωνίας κολάσεως.

-
Ὅταν ἡ ψυχὴ ἀρχίση νὰ καταλαβαίνη ὅτι ἔχει ὑγεία, 

τότε καὶ τὰ ὄνειρα ποὺ συμβαίνουν στὸν ὕπνο, 

ἀρχίζει πιὰ νὰ μὴ τὰ ὑπολογίζη, 

οὔτε νὰ τὰ φοβᾶται.

Αγίου Μάξιμου του Ομολογητή

Ροή, η αλλιώς Συν + Εργασία του Πνεύματος με την Ύλη ( Ιωάννης Χαραλαμπίδης Spiritual guidance & healer Κύπρος 1/2/2014 © Απόσπασμα από τη ζωή που έζησα)

Ροή,

η αλλιώς

Συν+ Εργασία 

του Πνεύματος με την Ύλη

Πνεύμα, 

Νους και 

Σώμα 

είμαστε όλοι !

…Ναι?    

..Ναι !

-

Δυαδικότητα για εμένα σημαίνει ο διαχωρισμός του Πνεύματος από το Νου,

εν συνεχεία η Επιλογή η η επικέντρωση του ανθρώπου,

μονάχα στο ένα σημείο μέσα του,

στο Νου.

-

πχ.. Η Σύγκριση προκαλεί τη Δυαδικότητα,

διότι όταν υπάρξει αυτή, 

η σύγκριση,

τότε χάνουμε το σημείο επαφής μας με το “ Προσωπικό Πνεύμα”,

η μονοπάτι .

-

Αν συγκρίνω εμένα κι “ εσένα" τότε διαχωρίζω τον εαυτό μου,

από τους “ άλλους”,

από το σύνολο..( ο κάθε ένας μας είναι μοναδικός)

–

Τότε θα υπάρξει ένα μόνο αποτέλεσμα..

“ Καλύτερος,

ή, 

Χειρότερος”.

-

Όταν δεν συγκρίνω τον εαυτό μου μαζί “ σου",

κι αντ αυτού εστιάσω στο προσωπικό μου δυναμικό,

τότε μπορώ να λάβω την καθαρότερη πληροφόρηση απ ότι συμβαίνει,

η υπάρχει γύρω μου,

για το προσωπικό όφελος,

χωρίς να αφεθώ να παρασυρθώ από τα συναισθήματα μου.

-

Δυαδικότητα είναι ο άνθρωπος,

Πνεύμα-Νους-Σώμα, 

διαχωρισμένα.

-

Αυτή η επιλογή η η κατάσταση “ δολοφονεί”  τη διαύγεια του εαυτού και το βάζει σε μια κατάσταση κρίσης,

η οποία σαν αποτέλεσμα φέρει το φόβο.

-

Πότε το Πνεύμα ρέει ελεύθερο μέσα μου? 

"Όταν συνεργάζεται με το Νού “μου" θα λεγα,

έτσι δεν είναι?

-

Τι κάνει ο διαχωρισμός του Νου από το Πνεύμα και πως προκαλείται?   

      "Από το φόβο υποθέτω…..έτσι?

-

Τι φέρνει η κρίση πχ και πως δημιουργείται η κρίση?              

                 "Από μια σύγκριση ίσως?                              

-

Τι οφέλη έχει η Πίστη στον Εαυτό?  

"Μήπως καμιά όρεξη για σύγκριση και κρίση σε ότι υπάρχει γύρω “ μου” ?

-

Η Αγάπη στον Εαυτό χωρά τα Πάντα ! ! !

Δεν έχει ανάγκη επιβεβαίωσης,

σύγκρισης,

η κρίσης.

Ανήκει στη μοναδικότητα του καθενός που αγαπά τον Εαυτό μέσα στον Απέναντι Εαυτό....

...........και άρα τίποτε δυαδικό.

-

Υπάρχει απλά Ροή,

η αλλιώς

Συν + Εργασία του Πνεύματος με την Ύλη.

- 

( Ιωάννης Χαραλαμπίδης  Spiritual guidance & healer 
Κύπρος 1/2/2014 ©  Απόσπασμα από τη ζωή που έζησα)