“ΑΝ…”

“ΑΝ…”

ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΡΑΤΑΣ ΤΗΝ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΣΟΥ, 
όταν οι άλλοι χάνουν τη δική τους και ρίχνουν σε σένα την ευθύνη και την αιτία της αδυναμίας τους.

ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ, 
όταν οι άλλοι αμφιβάλλουν για σένα και δε σε πειράζει αυτή η δυσπιστία τους.

ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΑ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΕ ΚΟΥΡΑΖΕΙ Η ΑΝΑΜΟΝΗ ή όταν διαδίδουν ψέματα για σένα να μην ξεπέφτεις και συ στο ψέμα, 
ή όταν φανερά σου δείχνουν μίσος να μην αφήνεις το μίσος να σε καταλάβει. 
Κι όμως να μη φαίνεσαι πολύ αγαθός μήτε πολύ στοχαστικός στα λόγια.

ΑΝ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ ΕΙΣΑΙ ΙΚΑΝΟΣ, 
δίχως να γίνεσαι σκλάβος των ονείρων.

ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ, 
αλλά όχι για χάρη της ίδιας σου της σκέψης.

ΑΝ ΝΑ ΔΕΧΕΣΑΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΘΡΙΑΜΒΟ ΚΑΙ ΟΛΕΘΡΟ το ίδιο, 
και να αντιμετωπίζεις παρόμοια και τα δύο.

ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΥΠΟΜΕΝΕΙΣ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΣΥ ΕΙΠΕΣ να επαναλαμβάνεται αλλοιωμένη από πονηρούς που επιδιώκουν έτσι να παγιδέψουν αφελείς ή να παρατηρείς αυτά που συ τους έδωσες ζωή, 
σπασμένα να κείτονται και παραπεταμένα και να τα φτιάχνεις εξαρχής με εργαλεία φθαρμένα.

ΑΝ ΤΟΛΜΑΣ ΟΛΑ ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΜΑΖΕΜΕΝΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΙΖΕΙΣ ΚΟΡΩΝΑ ΓΡΑΜΑΤΑ ΜΕ ΜΙΑΣ, 
να χάνεις, 
κι απ’ την αρχή να ξεκινάς χωρίς να μέμφεσαι για τη μοίρα σου κανέναν.

ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΡΔΙΑ, ΝΕΥΡΑ ΚΑΙ ΜΥΣ να σε υπηρετούν ακόμη κι όταν έχουν καταρρεύσει και γερά να κρατάς, 
ενώ δεν υπάρχει εντός σου τίποτε πέρα από τη θέληση που τους λέει

«Βαστάτε!».

ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΜΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΚΡΑΤΑΣ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ ΣΟΥ, 
ή να περπατάς με κυβερνήτες κι όμως να μην αλλάζεις την απλή ζωή σου.

ΑΝ ΟΥΤΕ ΕΧΘΡΟΙ ΝΑ ΣΕ ΒΛΑΨΟΥΝ ΜΠΟΡΟΥΝ,

μα ούτε και οι κοντινότεροι φίλοι.

ΑΝ ΟΛΟΙ έχουν ΙΔΙΑ ΑΞΙΑ για σένα και κανείς πιο πολύ από τους άλλλους
ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΕΜΙΖΕΙΣ ΤΗ ΜΕΡΑ ΣΟΥ ΜΕ ΕΙΚΟΣΙΤΕΣΣΕΡΙΣ ΩΡΕΣ ΑΞΙΑΣ ΖΩΗΣ, 
τότε δική σου θα είναι όλη η Γη με όλα τα αγαθά της κι ακόμη: 
αληθινά θα είσαι Άνθρωπος, 
παιδί μου.

Κι' έρχεται καμιά φορά η θύμηση... Χριστιάνα Πέτρου

Κι' έρχεται καμιά φορά η θύμηση...

Κι' έρχεται καμιά φορά η θύμηση
ντυμένη στα ενδύματα του πόνου
και σε σφίγγει, 
σε τραβάει, 
σε ρίχνει κάτω
πάλι ντύθηκες πόνος, 

της λες 
πάλι ήρθες να με βασανισεις
πάλι να με πονεσεις
πάλι να με χτυπησεις δυνατά
με ονόματα, 
εικόνες, 
μορφές,
τόπους, 
μυρωδιές, 
γέλια, 
χαρές....
πάλι άνοιξες τη πόρτα
απροσκλητη μπήκες στη καρδιά μου 
πάλι γελάς με τη προσπάθεια μου
πότε θα πάψεις πια να με χτυπάς;

κι εκείνη σε κοιτάει με θράσος στα μάτια
κουνάει το κεφάλι και σου απαντά
-όταν μικρή μου καταλάβεις
ότι τίποτα δεν έχασες, 
όλα δικά σου είναι

συγχωρεσε τον εαυτό σου,
πάψε να παλεύεις με τους δαίμονες σου
διώξε τις τύψεις και τους εφιάλτες
δώσε αγάπη σε σένα και χαμογελασε
αποδέξου ότι κι εσύ αξίζεις λίγη χαρά..

τότε κι εγώ μακρυά θα φύγω
και οι αναμνήσεις θα έρχονται μονο 
για να σου γλυκαινουν το βλέμμα
όταν τον ορίζοντα θα κοιτάς..


Χριστιάνα Πέτρου

ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΑΠΕΧΕΙ ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ!!!! Χριστιάνα Πέτρου

                        ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΑΠΕΧΕΙ ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ!!!!

Το άκουσα και θέλω να το θυμάμαι...!!!! 

Το σκοτάδι απέχει μια απόφαση από το Φως!!!!!!!!!!!!

Άμα το θυμάσαι αυτό, 
προχώρα δυνατά μες τη ζωή, 
αγάπα τον εαυτό σου, 
δώσε του αυτό που αξίζει, 
δώσε του ακόμα μια ευκαιρία!!!!! 

Στο χέρι σου είναι, 
από την απόφαση σου εξαρτάται!!!! 

Έχεις δύναμη πολλή, 
είναι όλη μέσα σου, 
πίστεψε με!!!!

ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΑΠΕΧΕΙ ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ!!!!

Σε ότι κι' αν είναι αυτό που χρειάζεσαι να αποφασίσεις!!! 

Η απόφαση είναι δική σου! 

Μπορείς!!!!


Χριστιάνα Πέτρου

αφήνω το χθες..... Χριστιάνα Πέτρου

αφήνω το χθες.....


Ονείρου κομμάτια

ελπίδες κρυφές

το αύριο αναμένω

αφήνω το χθες.....




Χριστιάνα Πέτρου

θα 'ρθει η μέρα όμως.. Χριστιάνα Πέτρου

 θα 'ρθει η μέρα όμως..    

Ψάχνω σε εικόνες να βρω
τον ήλιο και το φώς 
που μου κλέψανε
σκαλίζω σκοτάδια 
ξύνω πληγές 
ψάχνω αλύπητα
φώς, 
αγάπη, 
αλήθεια, 
ομορφιά
τα χαμόγελα τους 
που μου έλειψαν
τις φωνές τους 
που μου λείπουν
τα βράδυα γύρω απ' τα μάτια τους
τη ζωή τους που κυλάει μακρυά
θα 'ρθει η μέρα όμως
που πάλι θα χαθώ 
στη δική τους αγκαλιά....


Χριστιάνα Πέτρου

Έχει η καρδιά τόσα.. Χριστιάνα Πέτρου

Έχει η καρδιά τόσα..

Έχει η καρδιά τόσα μονοπάτια να διαβεί

τόσους δρόμους να βαδίσει

τόση ομορφιά για να γευτεί

τόσους κήπους να στολίσει

κι' ένα δικό της καταδικό της

κήπο μυστικό

το δάκρυ, 

τη χαρά της

εκεί μέσα για να κρύψει...


Χριστιάνα Πέτρου