Αν δεν είμαι επικεντρωμένος στον εαυτό μου, είναι σαν να μην υπάρχω. Κι αν δεν υπάρχω, πώς θα σε συναντήσω στον δρόμο; Απόσπασμα από το βιβλίο “Ο δρόμος της συνάντησης”,

Στη χώρα των σφαλμάτων

Η αγάπη που έχει ο καθένας μας για τον εαυτό του είναι λίγη. 

Αυτό, 

μπορώ να το πω με σιγουριά: 

όλοι χρειάζεται ν’ αγαπήσουμε τον εαυτό μας λίγο περισσότερο.
Όταν απαγορεύεται σε κάποιον να είναι εγωιστής, 

ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ να βρει το περιθώριο να αγαπάει τον εαυτό του, 

να τον προσέχει, 

να τον φροντίζει, 

γίνεται μικροπρεπής, 

φιλάργυρος, 

άπληστος, 

απατεώνας και παλιάνθρωπος. 

Ο άνθρωπος γίνεται αναξιοπρεπής γιατί πιστεύει ότι πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στον εαυτό του και τον άλλον, 

κι όταν διαλέγει τον εαυτό του νομίζει ότι το κάνει αντίθετα στην ηθική του. 

Αν αντιλαμβανόμαστε τον εγωισμό μας ως μείωση των άλλων, 

τότε θεωρούμε ότι η ζωή είναι μια αδυσώπητη μάχη μέχρις εσχάτων. 

Ωστόσο, 

αυτό δεν είναι πάντα βέβαιο. 

Ασφαλώς θα υπήρχαν, 

και σίγουρα θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν, 

μάχες μέχρι θανάτου, 

αλλά η ανάλυση του κόσμου κάθε στιγμή από αυτήν την οπτική γωνία είναι μια άποψη περιορισμένη την οποία δεν συμμερίζομαι.

Μέχρι ν’ ανακαλύψει ο άνθρωπος τον καλύτερο εγωισμό του, 

τον δυνατό μάγο μέσα του, 

δεν έχει συναίσθηση ότι είναι αυτός ο ίδιος το κέντρο της ύπαρξής του, 

και τότε λέμε ότι τα έχει λίγο χαμένα και είναι εκτός πραγματικότητας. 

Θέλω να πω ότι ζει, 

κινείται και εστιάζει πάνω σε εξωτερικά πράγματα.

Ασφαλώς υπάρχουν κάποια στοιχεία στον κόσμο μας που τα μοιραζόμαστε. 

Εσύ κι εγώ μπορούμε να συζητάμε, 

να συμφωνούμε και να διαφωνούμε, 

να καταλαμβάνουμε χώρο ο ένας στον κόσμο του άλλου και να έχουμε κάποιους χώρους κοινούς και για τους δύο. 

Όταν, 

όμως, 

φεύγεις… 

εσύ πηγαίνεις στον κόσμο σου κι εγώ μένω στον δικό μου.
Αν πάψω να είμαι το κέντρο του κόσμου μου, 

κάποιος άλλος θα πάρει αυτήν τη θέση. 

Αν γυρίζω γύρω από τον δικό σου κόσμο, 

θ’ αρχίσω να εξαρτώμαι απ’ ότι λες και κάνεις, 

και τότε θα ζω ανάλογα με το τι μου επιτρέπεις, 

τι μου δίνεις, 

τι μου μαθαίνεις, 

τι μου δείχνεις, 

τι μου κρύβεις…
Από την άλλη μεριά, 

μόλις καταλάβω ότι είμαι το κέντρο του κόσμου του άλλου, 

αρχίζω να ασφυκτιώ, 

καταπιέζομαι, 

κουράζομαι, 

πνίγομαι και θέλω να το βάλω στα πόδια…
Η δική μου ιδέα για τη συνάντηση είναι: 

Δύο πρόσωπα που επικεντρώνονται το καθένα στον εαυτό του και μοιράζονται τον δρόμο τους χωρίς να παραιτούνται από τον εαυτό τους. 

Αν δεν είμαι επικεντρωμένος στον εαυτό μου, 

είναι σαν να μην υπάρχω. 

Κι αν δεν υπάρχω, 

πώς θα σε συναντήσω στον δρόμο;



Απόσπασμα από το βιβλίο “Ο δρόμος της συνάντησης”, 

ΦΥΛΛΑ ΠΟΡΕΙΑΣ ΙΙ, 

του Χόρχε Μπουκάι, 

εκδόσεις opera/animus