Στις αρχές τού 1980, συνεργάστηκα με το ερευνητικό κέντρο της σύμπραξης των πολυεθνικών εταιρειών C&W, Mercury και Valtec. Αυτές έστηναν το υπερσύγχρονο τότε δίκτυο οπτικών ινών στον Ατλαντικό Ωκεανό και στη Μεσόγειο Θάλασσα, το οποίο σήμερα καθιστά δυνατή την εξελικτική τηλεπικοινωνία των κρατών όλου του κόσμου. Για όσους δεν το γνωρίζουν, αυτό το δίκτυο είναι που επιτρέπει σήμερα π.χ. τη λειτουργία τού Internet. Τα ειδικά καλώδια περνούν μέσα από τη θάλασσα και διασχίζουν τεράστιες αποστάσεις ωκεανού, οπότε οι εταιρείες χρειάζονται τη βοήθεια πολλών «θαλάσσιων» ειδικών επιστημόνων για να αντιμετωπίσουν μια μεγάλη σειρά από προβλήματα. (Δεν θεωρώ απαραίτητο να τα αναλύσω, διότι πρόκειται για τεχνικά θέματα, όπως φθορά υλικών, χημικές αντιδράσεις του θαλασσινού νερού με τα πλαστικά και τα μέταλλα των υποθαλάσσιων δικτύων, θαλάσσια «τέρατα», κλπ…) Διεθνείς ομάδες ειδικών δραστηριοποιούνται σε τέτοιες εργασίες (και η επιλογή τους και οι συχνά μυστικοί σκοποί τους είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία…)
Ως σύμβουλος ωκεανολογικών ερευνών είχα αναλάβει μια πολύ συγκεκριμένη εργασία: τη μελέτη της επίδρασης μιας συγκεκριμένης κατηγορίας θαλασσίων μικροοργανισμών στα καλώδια του δικτύου. Αρχικά, νόμισα ότι κυρίως ενδιέφερε τις εταιρίες να βρεθούν τρόποι να καταπολεμήσουν τη φθορά των καλωδίων, αλλά αργότερα κατάλαβα ότι τους απασχολούσε κάτι τελείως διαφορετικό: αντιμετώπιζαν προβλήματα στη μεταφορά των σημάτων. Όταν τα καλώδια περνούσαν από συγκεκριμένες περιοχές, κάθε σήμα που προσπαθούσαν να στείλουν μέσα από αυτά, χανόταν, εξασθένιζε ή γέμιζε παράσιτα. Είχε, όπως λέγαμε, «διαρροή».
Για παράδειγμα, όταν έστελναν ένα σήμα από τη Νέα Υόρκη στη Λισσαβόνα μέσω ενός υποθαλάσσιου καλωδίου που περνούσε από το σύμπλεγμα των νήσων Αζόρες, το σήμα έχανε μεγάλο μέρος της ισχύος του ή δεν έφτανε καθόλου. Όταν το έστελναν μέσω μιας τελείως διαφορετικής διαδρομής, πιο βόρεια, στο ύψος της Ιρλανδίας, το σήμα δεν μειωνόταν καθόλου. Ήταν σαν να το «βοηθούσε η διαδρομή», ακόμη και αν το μήκος του καλωδίου διπλασιαζόταν! Αυτό ίσχυε και για τα καλώδια οπτικών ινών αλλά και για τα παραδοσιακά θωρακισμένα καλώδια χαλκού, που στήνονταν τότε με τις υποθαλάσσιες εργασίες.
Το πρόβλημα, δεν μου φαινόταν να έχει άμεση σχέση με τις δικές μου ειδικεύσεις στην Οικοβιολογία και την Ωκεανολογία, και στην αρχή απόρησα για τα ακριβή κριτήρια της επιλογής εμού και των συνεργατών μου. Ήταν φανερό ότι το πρόβλημα σχετιζόταν περισσότερο με κάποια άγνωστα ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα της ατμόσφαιρας του πλανήτη. Όπως διαπίστωσα αργότερα, κάποιοι ειδικοί τεχνικοί των ραδιοεπικοινωνιών και των ραντάρ, γνώριζαν το πρόβλημα και το απέδιδαν στις ηλεκτρομαγνητικές «δίνες» (Vortexes) που εκδηλώνονται σε κάποια σημεία του πλανήτη. Τότε νόμιζαν ότι αυτές οι δίνες ήταν τυχαία γεγονότα που παράγονταν από κάποιες ανωμαλίες της επιφάνειας του εδάφους ή του πυθμένα των θαλασσών.
Όμως, όπως κατάλαβα αργότερα, οι εταιρείες ήθελαν την άποψή μας, γιατί κάποιοι είχαν παρατηρήσει ότι στις «κακές» διαδρομές, σ’ εκείνες δηλαδή που το σήμα είχε διαρροή, αναπτύσσονταν στην επιφάνειά των καλωδίων συγκεκριμένα στρώματα ζωντανών οργανισμών, ενώ στις «καλές» διαδρομές, εκεί που το σήμα περνούσε ισχυρό, τα καλώδια έμεναν τελείως καθαρά. Επειδή υπήρχε η υπόνοια ότι κάποιοι ζωντανοί οργανισμοί ίσως επηρεάζουν ή μπλοκάρουν τα μαγνητικά πεδία, ζήτησαν τη συνεργασία ειδικευμένων ερευνητών με σκοπό να διαπιστώσουν αν για τη δυσκολία της επικοινωνίας δεν ευθυνόταν μονάχα κάποιο ηλεκτρομαγνητικό φαινόμενο, αλλά και κάποιο άγνωστο θαλάσσιο ζωικό είδος που εμφανιζόταν σε συγκεκριμένους τόπους του βυθού.
Χωρίς τότε να το συνειδητοποιήσει κανένας μας, είχαμε ήδη πιάσει την άκρη του νήματος που αργότερα μας οδήγησε –εμένα και αρκετούς άλλους– σε μια από τις μεγαλύτερες και συγκλονιστικότερες ανακαλύψεις όλων των εποχών: ότι γύρω από τον πλανήτη μας υπάρχει ένα τεράστιο ενεργειακό «Πλέγμα», που επηρεάζει όχι μόνο την ατμόσφαιρα και τον καιρό ή τις τηλεπικοινωνίες, αλλά και τη ζωτική ενέργεια και τη σκέψη των ζωντανών οργανισμών και των ανθρώπων!
Αυτό το Πλέγμα, αν και μάλλον είναι φυσικό, έχουμε πλέον συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να ελεγχθεί. (Κατά τη γνώμη μου, μάλιστα, υπάρχουν αρκετά στοιχεία που υποδεικνύουν ότι κάποιοι αρχαιότεροι πολιτισμοί γνώριζαν την ύπαρξη αλλά και τα μυστικά της «χρήσης» του.) Δυστυχώς, αυτή η συνειδητοποίηση έδωσε το έναυσμα για το ξέσπασμα ενός μυστικού πολέμου ανάμεσα σε κυβερνήσεις, πολυεθνικές εταιρίες και υπηρεσίες πληροφοριών, αλλά και λέσχες ανθρώπων της αναζήτησης δύναμης, για το ποιος θα ανακαλύψει πρώτος τα περισσότερα μυστικά που κρύβονται σε όλα αυτά.
Σ’ αυτούς τους κύκλους υπάρχει η διαδεδομένη άποψη ότι εκείνος που θα ανακαλύψει πρώτος πώς μπορεί να χρησιμοποιήσει όλες τις δυνατότητες του Πλέγματος, θα μπορεί να μεταδώσει ή να απορροφήσει μέσα από το Πλέγμα ενέργεια κάθε είδους από όλο τον πλανήτη, (ακόμη και ζωτική ενέργεια με την οποία ίσως μπορέσει να πετύχει και την προσωπική του αθανασία). Επίσης πιστεύεται ότι μέσα από το Πλέγμα είναι δυνατόν κάποιος, με κατευθυνόμενες εκπομπές, να αλλάξει τη συμπεριφορά και τον ψυχισμό της μάζας των ανθρώπων, γιατί μπορεί –με κάποιες ιδιαίτερα πολύπλοκες, αν και θεωρητικές εφαρμογές– π.χ. με τηλεπαθητικές εκπομπές, να επιβάλει νέες «μορφογεννητικές δομές», «αρχέτυπα» ή «σκεπτομορφές», τα βασικά δηλαδή στοιχεία που δημιουργούν τον ψυχισμό μας και το αντιληπτικό μας περιβάλλον.
Πιστεύεται ότι με τον ίδιο τρόπο μπορεί να προκαλέσει επαναστάσεις και να σταματήσει πολέμους, να προκαλέσει ή να εξουδετερώσει παγκόσμιες επιδημίες, και το σημαντικότερο από όλα είναι η πεποίθηση ότι ίσως μπορεί να μεταλλάξει την ανθρώπινη υπόσταση, «συντονίζοντας» την αντίληψη των ανθρώπων σε υψηλότερο ή χαμηλότερο επίπεδο. Θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοούμε με όλα αυτά… Τον τελευταίο καιρό γίνεται μια έντονη προσπάθεια αποκάλυψης και αποκρυπτογράφησης των μυστικών του Πλέγματος. Σε πολλά κείμενα δηλώνεται ότι έχουν εντοπίσει τη γεωμετρική τοποθέτηση των αρχαίων ναών σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι χτίζονταν πάνω στους κόμβους του Πλέγματος, και αρκετοί συγγραφείς και ερευνητές έχουν καταλάβει περίπου τι συμβαίνει.
Επίσης, για όσους παρακολουθούν αυτού του είδους τις εξελίξεις, έχουν ήδη αποκαλυφθεί οι προσπάθειες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια από τους Αμερικανούς στρατιωτικούς να αποκρυπτογραφήσουν και να επηρεάσουν τη λειτουργία του «Πλέγματος» μέσω του προγράμματος HAARP. Δηλώνω ανεπιφύλακτα ότι το HAARP δεν ήταν ένα πρόγραμμα ιονοσφαιρικής μελέτης, ή ένα μυστικό όπλο μικροκυματικής ακτινοβολίας, όπως υποψιάζονται κάποιοι, αλλά μια προσπάθεια «reverse engineering», μια προσπάθεια να μελετηθεί και να κατανοηθεί με πλάγιο τρόπο η λειτουργία του πλανητικού Πλέγματος.
Η γνώση της εποπτείας και της εκμετάλλευσης του Πλέγματος δεν έχει πέσει μέχρι στιγμής σε λάθος χέρια. Κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί ότι γνωρίζει με όλες τις λεπτομέρειες πώς ακριβώς αυτό ελέγχεται. Αλλά υπάρχει η ανάγκη να στραφεί το παγκόσμιο ενδιαφέρον πάνω του, να γίνει γνωστή σε όλους η ύπαρξή του, να κατανοήσουμε αυτές τις ανακαλύψεις όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, όχι μόνο γιατί κάποιοι ίσως πλησιάζουν στην αποκρυπτογράφηση των μυστικών του, αλλά και γιατί εξαιτίας της τεχνολογικής μας εξέλιξης έχουμε δημιουργήσει στο Πλέγμα, ίσως άθελά μας, διαταραχές που ίσως αποδειχτούν καταστροφικές. Δημοσιεύω αυτό το κείμενο με μόνο σκοπό να βοηθήσω στη διασπορά της αλυσιδωτής αντίδρασης πληροφοριών, που ήδη ταξιδεύουν προς τους παραλήπτες τους και επηρεάζουν το σκηνικό της δράσης που πρέπει να αναληφθεί.
Η δική μου επαφή με το ζήτημα του Πλέγματος ξεκίνησε όταν συνεργαζόμουν με το τμήμα Οικοβιολογίας του Ωκεανολογικού Ινστιτούτου τού Σαν Φρανσίσκο. Ήμουν τότε μέλος της δεξαμενής σκέψης που ονομάζαμε «Epsilon», η οποία χρηματοδοτούνταν από μη αμερικανικά κεφάλαια [σ.τ.σ.: Για αυτή την ομάδα ο κ. Αριβάνης έχει μιλήσει σε συνεντεύξεις του σε προηγούμενα τεύχη τού Strange]. Όπως σας έχω πει παλαιότερα, είχαμε ήδη αντιμετωπίσει το παράξενο φαινόμενο «τηλεμεταφοράς» ενός δελφινιού από τη μια άκρη του πλανήτη στην άλλη. Είχαμε εντοπίσει πυραμίδες σε υποβρύχιες τοποθεσίες χωρίς να υπάρχει καμιά ερμηνεία για την προέλευσή τους.
Υπήρξαν συνάδελφοί μου που μελετώντας τη φύση της ενέργειας είχαν διαπιστώσει ότι η ενεργειακή ροή μπορεί να ενισχυθεί χιλιάδες φορές αν διοχετευθεί μέσα από κάποιες πολύ αυστηρές γεωμετρικές οδούς. (Σας έχω μιλήσει, επίσης, για τη συνειδητοποίηση της ομάδας μας ότι οι «μορφές», τα σχήματα δηλαδή, είτε πρόκειται για αντιληπτικά ή αντικειμενικά –φανταστικά ή πραγματικά– επηρεάζουν με ανεξιχνίαστους αλλά πολύ ισχυρούς τρόπους την ανθρώπινη «θέληση». Θα σας ζητήσω να επιστρέψετε σε εκείνα τα κείμενα, για να συνδέσετε όσα λέω εκεί με όλα αυτά που θα αναλύσω παρακάτω.) Επίσης, είχα εργαστεί, όπως έχω διηγηθεί στο παρελθόν, κοντά στον Δρ. John Lilly, τον πιο επαναστατικό ερευνητή του 20ού αιώνα, που ασχολήθηκε με την ανθρώπινη αντίληψη, και είναι ο πρωτοπόρος εξερευνητής της νοημοσύνης των δελφινιών που τόλμησε να μιλήσει ανοιχτά για επαφή ανθρώπων με ξένες νοημοσύνες.
Εξαιτίας της σχέσης μου με τα προηγούμενα, βρισκόμουν εκείνη την εποχή στα στόχαστρα κάποιων επαίσχυντων τμημάτων συγκεκριμένων υπηρεσιών πληροφοριών. Τότε επικοινώνησαν μαζί μου οι άνθρωποι τής Mercury, που αναζητούσαν ειδικούς ερευνητές για να μελετήσουν το αίνιγμα των περιοχών που παρεμπόδιζαν το σήμα των καλωδίων.
Δεν πρέπει να είχε περάσει πάνω από μια εβδομάδα από τη στιγμή που έγιναν οι πρώτες συνεννοήσεις και ανταλλαγές στοιχείων με το ερευνητικό γραφείο τής Mercury, όταν με επισκέφτηκαν κάποιοι υπάλληλοι της Κυβέρνησης με ταυτότητες του γραφείου Επιστημονικών Ερευνών του Στρατού, και με ενημέρωσαν ότι τους ενδιέφεραν πολύ οι υποθαλάσσιες έρευνες των πολυεθνικών εταιριών που έστηναν τα υπερατλαντικά καλώδια. Ζητούσαν να τους μεταφέρω όποια στοιχεία θα έπεφταν στην αντίληψή μου, σχετικά με κάποιες διαδρομές που θα ακολουθούσαν τα καλώδια, ποιες περιοχές θα αποφεύγονταν και τι δευτερεύουσες τεχνολογίες θα χρησιμοποιούνταν. Αν θα με πίεζαν περισσότερο δεν μπορούσα να αρνηθώ, αλλά δεν επέμεναν ιδιαίτερα. Αυτές οι επισκέψεις επαναλήφθηκαν αρκετές φορές. Με ρωτούσαν για διάφορες παράξενες και άσχετες λεπτομέρειες.
Παραδόξως, αυτές οι ερωτήσεις με βοήθησαν αργότερα και εμένα, αφού έμμεσα μου έδειχναν κατευθύνσεις και μου έδιναν χρήσιμα στοιχεία για να προχωρήσω στην έρευνα μερικών πολύ σημαντικών ζητημάτων. Αυτό το ενδιαφέρον του Στρατού με προβλημάτισε πολύ εκείνη την εποχή. Σκέφτηκα αμέσως την ανατολική περιοχή του Ατλαντικού, όπου πρόσφατα τότε είχαν ανακαλυφθεί τεράστια κυκλώπεια υποθαλάσσια τείχη, ακριβώς εκεί από όπου προορίζονταν να περάσουν τα καλώδια. Επικοινώνησα λοιπόν με κάποιους ανθρώπους που είχαν πληροφόρηση από τα ενδότερα, και προσπάθησα να μάθω τι ακριβώς συνέβαινε. Οι σημαντικότερες απαντήσεις που έλαβα ήταν τρεις. Καμιά τους δεν είχε άμεση σχέση με τα υποθαλάσσια ερείπια:
>Η πρώτη ήταν ότι φημολογούνταν πως υπήρχαν διάφορες τεχνικές που, αν εφαρμόζονταν, ίσως επέτρεπαν στα καλώδια των τηλεπικοινωνιών να εντοπίζουν τα νετρόνια που εκπέμπουν οι πυρηνικοί αντιδραστήρες των πυρηνικών υποβρυχίων, άρα όσοι έλεγχαν το υποθαλάσσιο δίκτυο καλωδίων θα μπορούσαν να εντοπίζουν τη θέση και την πορεία τέτοιων υποβρυχίων.
>Η δεύτερη απάντηση περιείχε μια επιπλέον αποκάλυψη: Υπήρχαν περιοχές του πλανήτη, που τα ραντάρ δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να δούνε, εξαιτίας του λεγόμενου Μαγνητικού Συντονισμού Σούμαν (Schumman magnetic resonance). Αυτές οι περιοχές ονομάζονται «τυφλά σημεία» και είναι τοποθεσίες όπου ο γήινος μαγνητισμός κάνει ένα είδος παράκαμψης και δημιουργεί τρύπες στον ηλεκτρομαγνητικό χώρο. Αν ο εχθρός τα γνωρίζει, μπορεί να τοποθετήσει εκεί π.χ. σμήνη αεροσκαφών, τα οποία δεν γίνεται να εντοπιστούν από τα ραντάρ, παρά μόνο με οπτική επαφή, και τα οποία σε περίπτωση πολέμου θα εμφανιστούν από το πουθενά για να χτυπήσουν τους στόχους τους. (Γνωρίζω ότι τέτοια σημεία υπάρχουν και στον ελληνικό χώρο. Στην Ελλάδα είναι, παρ’ όλα αυτά, εύκολο να στήσεις παρατηρητήρια και να τα καλύψεις ή να τα χρησιμοποιήσεις για να τοποθετήσεις «εκπλήξεις» στους πιθανούς εισβολείς.) Στον ωκεανό δεν υπάρχει κανείς για να παρατηρεί τα εκατοντάδες τυφλά σημεία.
Ακριβώς επειδή είναι περιοχές ηλεκτρομαγνητικής ανωμαλίας, τα αποφεύγουν ακόμη και οι δορυφόροι, που δεν περνούν συνήθως από πάνω τους. Έτσι, θεώρησα ότι ο Στρατός ίσως υπέθετε ότι οι μετρήσεις που έκαναν οι εταιρείες στις διάφορες περιοχές των ωκεανών, θα τους επέτρεπαν να κατασκευάσουν έναν χάρτη που θα περιείχε τα «τυφλά σημεία».
>Η τρίτη απάντηση ήρθε από τον συνάδελφο μου, Δρ. John Dreher, και αποδείχτηκε προφητική, αν και δεν ακύρωνε και τις προηγούμενες δύο. Ο Δρ. Dreher μού είπε ότι το θέμα της «καλωδίωσης» ολόκληρου του πλανήτη από ιδιωτικές και πολυεθνικές εταιρίες, σαφώς ενδιέφερε τις κυβερνήσεις, διότι προωθούνταν μέσα από αυτό τα συμφέροντα της «παγκοσμιοποίησης», που τότε είχε αρχίσει να υποστηρίζεται θερμά από τις πολυεθνικές. Υπήρχε μια ομάδα ιδιωτών μεγάλης δύναμης, πολυεκατομμυριούχοι σαν τον Άγγλο Rupert Murdoch, σαν την οικογένεια των Γερμανών Albrecht ή τους Σεΐχηδες Ναϊάν της Σαουδικής Αραβίας, που με τα χρήματά τους είχαν φτιάξει πολυεθνικούς κολοσσούς που καμιά κυβέρνηση δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει. Βλέπετε, τότε οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν να καταπολεμήσουν τις πολυεθνικές με κάθε αθέμιτο ή θεμιτό μέσον, αλλά δεν κατάφερναν τίποτε ιδιαίτερο, διότι τα «πολυεθνικά» χρήματα έμπαιναν σε πολλές τσέπες και επηρέαζαν συνειδήσεις.
Η «ιδιωτική» καλωδίωση ολόκληρου του πλανήτη θα ήταν ένα παντοδύναμο μέσο στα χέρια των πολυεθνικών, γιατί θα επέτρεπε στις θυγατρικές τους σε κάθε χώρα να επικοινωνούν και να κάνουν όλων των ειδών τις συναλλαγές αναμεταξύ τους, χωρίς να δίνουν κανέναν λογαριασμό στις τοπικές κυβερνήσεις. Αρκετές κυβερνήσεις εκείνης της εποχής είχαν κάθε λόγο να παρακολουθούν από κοντά τη δικτύωση του πλανήτη, γιατί από τότε φαινόταν ότι πλησίαζε η πληροφορική επανάσταση που θα άλλαζε τις πολιτικές και στρατιωτικές ισορροπίες, όπως και έγινε μερικά χρόνια αργότερα, με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, τρία χρόνια μετά την ολοκλήρωση του υπερατλαντικού δικτύου οπτικών ινών, που έγινε το 1988. Αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε, γιατί όλα αυτά είχαν δρομολογηθεί πολλά χρόνια πριν, από τους πραγματικούς κυρίαρχους του πλανήτη, όχι βέβαια από αυτούς που φαίνονται. Το δίκτυο οπτικών ινών και το Internet, είχαν σχεδιαστεί ήδη από το 1950!
Δεν ήταν όμως το τεχνητό Internet που ενδιέφερε πραγματικά τους συγκεκριμένους κυβερνητικούς υπαλλήλους, ούτε τα «τυφλά σημεία» ή ο εντοπισμός των πυρηνικών υποβρυχίων, αλλά το «πλανητικό» Internet, το Πλέγμα…
Τον Σεπτέμβριο του 1983, έναν χρόνο περίπου μετά από την έναρξη της συνεργασίας μου με τη C&W-Mercury, οι άνθρωποι του Στρατού με επισκέφτηκαν ξανά. Με ρώτησαν κάτι που φαινομενικά ήταν άσχετο με την εργασία μου: Αν είχα ακούσει από τους ανθρώπους που συνεργαζόμουν σχετικά με το θανατηφόρο δυστύχημα ενός κορεάτικου Τζάμπο-Τζετ 747, το οποίο χτυπήθηκε την πρώτη Σεπτεμβρίου τού 1983 από ρωσικούς πυραύλους, γιατί είχε εισβάλει στον ρωσικό εναέριο χώρο. (Το αεροπλάνο ανήκε στην κορεάτικη αεροπορική εταιρία KAL, πτήση 007, και καταστράφηκε στις 3.27΄ π.μ., ώρα Ιαπωνίας.)
Το ατύχημα είχε πράγματι συζητηθεί από κάποιους συνεργάτες μου, διότι η συγκεκριμένη περιοχή που πετούσε το αεροπλάνο, δηλαδή ο χώρος ανάμεσα στα νησιά Aleutian τής Αλάσκα και το Petropavlosk της σιβηρικής χερσονήσου Καμτσάτκα, ήταν από τις πρώτες που είχαν μελετηθεί για να τοποθετηθούν καλώδια οπτικών ινών που θα ένωναν την Αμερική με την Ιαπωνία. Γνώριζα ότι στην περιοχή υπήρχε το ίδιο πρόβλημα που υπήρχε και στην περιοχή των νησιών Αζόρες, ότι στα νησιά υπήρχε πρόβλημα «διαρροής» και είχαν επίσης εντοπιστεί και «τυφλά σημεία» για τα ραντάρ. Καθώς δεν έκρινα ότι υπήρχε κάποιο μυστικό σ’ όλα αυτά, τους μετέφερα αυτές τις πληροφορίες, πιστεύοντας ότι θα βοηθούσαν στη διευκρίνιση των αιτιών της πτώσης του αεροσκάφους.
Τότε, οι συνεργάτες της ομάδας μου, ερεύνησαν λίγο το περιστατικό. Ανακαλύψαμε ότι ο Κορεάτης πιλότος τού KAL 007, στις τελευταίες του επικοινωνίες με τον πύργο ελέγχου τού Χοκάιντο, πριν την καταστροφή του αεροσκάφους, στις 3.18 π.μ., δήλωνε ότι το αεροσκάφος βρίσκεται σε μια θέση 115 μιλίων νότια του Χοκάιντο. Το ραντάρ τού απάντησε ότι ο πιλότος έκανε λάθος, γιατί τον έβλεπε 230 μίλια βορειότερα, μέσα στον ρωσικό εναέριο χώρο! Ο Κορεάτης πιλότος πανικοβλήθηκε μόλις άκουσε την απάντηση, γιατί είχε πετάξει σχεδόν όλη τη διαδρομή με αυτόματο πιλότο που κρατούσε σταθερή την πυξίδα και κανονικά δεν έπρεπε να έχει καθόλου απόκλιση από την πορεία του. Αμέσως μετά άρχισε να εκπέμπει SOS.
Αλλά τα σοβιετικά καταδιωκτικά που τον είχαν ήδη πλησιάσει, είχαν λάβει εντολή κατάρριψης και είχαν εκτοξεύσει πυραύλους, γιατί έβλεπαν ένα μη αναγνωρισμένο δυτικό αεροσκάφος να κατευθύνεται προς ρωσικές κατοικημένες περιοχές. Οι Σοβιετικοί πιλότοι δεν μπορούσαν να συντονιστούν τότε με τα διεθνή κανάλια ραδιοεπικοινωνίας, γιατί οι ανώτεροί τους φοβούνταν ότι θα αυτομολούσαν, οπότε δεν άκουσαν και το SOS του μοιραίου αεροσκάφους. Το αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθούν άδικα 269 αθώοι άνθρωποι…
Αυτό το περιστατικό δεν συνέβαινε πρώτη φορά. Αν ήταν μοναδικό, θα πιστεύαμε ότι υπήρξε απλώς κάποιο πρόβλημα του αυτόματου πιλότου. Το περιστατικό όμως είχε επαναληφθεί, σχεδόν στην ίδια περιοχή.
Η πτήση KAL 902 στις 20 Απριλίου τού 1978 είχε με παρόμοιο τρόπο βρεθεί στη Ρωσία, στο Murmansk, αντί στο Anchorage της Αλάσκα, 5.000 χιλιόμετρα μακριά! Εκεί καταρρίφθηκε κι αυτή από ρωσικό πύραυλο και έπεσε σε μια παγωμένη λίμνη. Ο πιλότος, Kim Kyu, ήταν βετεράνος και αποκλείεται να είχε κάνει ένα τόσο υπερβολικό λάθος. Όταν αργότερα ζήτησε συγνώμη από τους επιζώντες της πτήσης, δήλωνε ότι είχε πάθει κάτι πολύ παράξενο η πυξίδα του… Και συνέβησαν και άλλα τέτοια παρόμοια περιστατικά.
Τα περιστατικά αυτά ήταν ανεξήγητα για όλους τους υπόλοιπους.
Ήταν όμως φανερό σε εμάς που γνωρίζαμε ότι υπήρχαν «γραμμές» στην επιφάνεια της Γης όπου τα μαγνητικά πεδία ακολουθούσαν δικούς τους δρόμους, τελείως διαφορετικούς από τους προβλέψιμους από τις θεωρίες που ίσχυαν μέχρι τότε. Καταλάβαμε πως οτιδήποτε κινούνταν πάνω σ’ αυτές τις γραμμές, έμπαινε σε ένα είδος «παράλληλης πραγματικότητας», ας πούμε, σε έναν εναλλακτικό χάρτη της Γης, και «έχανε» χρόνο και χώρο. (Έχει παρατηρηθεί ότι ακόμη και τα λεγόμενα UFO συνήθως κινούνται σε αυτές τις «γραμμές»…)
Μερικά χρόνια αργότερα, στην ευρύτερη περιοχή όπου έγιναν τα παράξενα αεροπορικά δυστυχήματα, στο Gakona της Αλάσκα, στήθηκε το HAARP, για να αποκρυπτογραφήσει τις ενεργειακές ανωμαλίες της περιοχής…
Χρειάστηκε μεγάλη μελέτη και έρευνα για να κατανοήσουμε τι συνέβαινε με τις μαγνητικές γραμμές και με την παρεμπόδιση ή τη «διαρροή» της ενέργειας που κυκλοφορούσε πάνω σ’ αυτές. Στα χέρια μας έφτασε μια καταπληκτική μελέτη Σοβιετικών επιστημόνων τού 1975, η οποία έλυνε μεγάλο μέρος του μυστηρίου. Αυτή η μελέτη ανήκε στους: Δρ. Νικολάι Γκοντσαρόβλ (ιστορικός), Δρ. Βιατσελάφ Μοροζόφ (μηχανικός) και Δρ. Βαλερί Μακάροφ (ηλεκτρονικός), οι οποίοι ανέλυαν στοιχεία που είχαν συλλέξει οι σοβιετικοί δορυφόροι σχετικά με τις ανωμαλίες της επιφάνειας της Γης και κατέληγαν ότι οι τεκτονικές πλάκες της Γης σχημάτιζαν ένα δωδεκάεδρο στερεό, και η επιφάνεια του πλανήτη σχημάτιζε ένα κανονικό εικοσάεδρο.
Οι Σοβιετικοί συνειδητοποιούσαν ότι ο πλανήτης μας έμοιαζε με έναν τεράστιο κρύσταλλο ο οποίος παλλόταν με μαθηματική ακρίβεια, λες και είχε σχεδιαστεί από κάποιους άγνωστους υπερκόσμιους μηχανικούς. Οι Έλληνες της ομάδας μας, αναγνωρίσαμε στο δωδεκάεδρο των τεκτονικών πλακών, το μυστικό στερεό του Πυθαγόρα, αυτό που ο Πυθαγόρας κρατούσε αυστηρά κρυφό και απειλούσε τους μαθητές του με ποινή θανάτου αν το αποκάλυπταν. Οι επιφάνειες του δωδεκάεδρου είναι φτιαγμένες από πεντάγωνα. Ο Πυθαγόρας γνώριζε ότι η Γη είναι φτιαγμένη από στοιχειώδεις γεωμετρικές συμμετρίες και στερεά. Ο Πλάτωνας, φορέας της γνώσης του Πυθαγόρα, ανέφερε στον Φαίδωνα ότι η Γη μοιάζει σαν μια σφαίρα ραμμένη από 12 κομμάτια δέρματος…
Στη μελέτη των Ρώσων υπήρχε σχεδιασμένος και ένας χάρτης της Γης, τυλιγμένης σε ένα παράξενο πλέγμα. Όταν διαπιστώσαμε πού βρίσκονταν τα κομβικά σημεία του Πλέγματος, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι είχαμε μπροστά μας την άκρη πολλών μυστηρίων, αλλά και την ανακάλυψη ενός νέου μεγάλου μυστήριου. Ανάμεσα στα κομβικά σημεία του Πλέγματος του χάρτη των Σοβιετικών, ήταν η Μεγάλη Πυραμίδα τής Γκίζα, ο κόλπος τού Χάντσον (ο τόπος όπου βρίσκεται ο βόρειος μαγνητικός πόλος), οι Πυραμίδες τού Ζιάν, η Χαμακούλια δίπλα στη Χαβάη (ο τόπος όπου εξαφανίστηκε το «τηλεμεταφερόμενο» δελφίνι που σας έλεγα), τα νησιά Μπίμινι (στα οποία βρίσκονται τα μεγαλύτερα κυκλώπεια τείχη που ανακαλύφθηκαν ποτέ), η κοιλάδα Νάζκα στο Περού, η Νήσος του Πάσχα, η Ανταρκτική, και η Γκαμπόν, όπου ανακαλύφθηκαν φυσικοί ραδιενεργοί αντιδραστήρες…
Εξηγώ, εν ολίγοις, τι συμβαίνει: Στην επιφάνεια της Γης υπάρχει ένα «αιθερικό» Πλέγμα μεταφοράς και διάδοσης της ενέργειας, το οποίο προκαλεί τη συγκέντρωση αυτής της ενέργειας σε συγκεκριμένους τόπους και δεν επιτρέπει τη διάχυσή της σε άλλους. Αν κάποιο καλώδιο διασταυρώνεται με κάποια συγκεκριμένη μεγάλη «γραμμή» του Πλέγματος, τότε το σήμα που κυκλοφορεί μέσα στο καλώδιο, είτε είναι φωτονικό είτε ηλεκτρικό, προσπαθεί να ξεφύγει από αυτό, να ακολουθήσει τη γραμμή, και έτσι προκαλεί στάσιμα κύματα και παρεμβολές.
Η πρώτη διαπίστωσή μας ήταν ότι το Πλέγμα δεν προκαλούσε μόνο την παρέκκλιση της μαγνητικής ή ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά και της ζωτικής ενέργειας, (και, όπως εντοπίσαμε αργότερα, και της λεγόμενης πνευματικής ή «ψιονικής» ενέργειας, επίσης). Για αυτόν τον λόγο, στα καλώδια που είχαν παρεμβολές αναπτύσσονταν ασυνήθιστα στρώματα μικρο-οργανισμών, ενώ τα άλλα καλώδια ήταν καθαρά.
Το συμπέρασμά μας ήταν και είναι ότι όλες οι διαφορετικές ενέργειες μάλλον στην πραγματικότητα είναι μία ενέργεια! Μία, ας την πούμε, βασική ενέργεια, η οποία εξαιτίας διαφόρων γεωμετρικών ανασχηματισμών συχνότητας και διαμόρφωσης, μεταλλάσσεται στις ενέργειες που γνωρίζουμε: Όταν κινείται μέσα σε μέταλλα γίνεται ηλεκτρισμός ή μαγνητισμός, όταν περνά στο ζωντανό σώμα γίνεται βιοενέργεια, στο κενό είναι φωτόνια, στον αέρα είναι ήχος, κλπ. Φυσικά, αυτό είναι ένα άκρως αιρετικό συμπέρασμα. Αυτός ο ανασχηματισμός συνεχίζεται ακόμη και στα μη υλικά πεδία, όπως αυτό της πληροφορίας, όπου έχουμε τη δημιουργία «σκεπτομορφών» ή «memes» –μιμς, όπως τα ονομάζουν οι εξελικτικοί βιολόγοι σήμερα– και τελικά του πεδίου της «θέλησης», το οποίο είναι το πνευματικό πεδίο, όπου έχουμε τη δημιουργία ζωντανών οντοτήτων ή συνειδήσεων. Καταλαβαίνετε ότι αυτές οι θεωρήσεις αγγίζουν τα όρια του αποκρυφισμού.
Εμείς, μεταξύ μας, τη βασική αδιαμόρφωτη ενέργεια την ονομάζαμε «The Force», γιατί εκείνη την εποχή οι κινηματογράφοι έπαιζαν το Star Wars (Ο Πόλεμος των Άστρων), στο οποίο οι διαστημικοί Ιππότες Τζεντάι χρησιμοποιούσαν τη «δύναμη» (Force), η οποία έρεε μέσα σε όλα τα ζωντανά πλάσματα, για να πετύχουν απίστευτα κατορθώματα, («May the Force Be With You»). Με την ευκαιρία αυτή, να συμπληρώσω κάτι που δεν είναι πολύ γνωστό: Ένα πρόγραμμα του Αμερικανικού Στρατού εκείνης της εποχής, του 1980, ονόμαζε τους ψιονικούς στρατιώτες του «Jedi», και αυτό το πρόγραμμα είχε ξεκινήσει πριν από την πρώτη ταινία Star Wars. (Αρχικά θεωρήσαμε το όλο θέμα ως μια σύμπτωση, αλλά αργότερα μάθαμε ότι ο Τζωρτζ Λούκας είχε αρκετή πληροφόρηση πάνω στο θέμα, αφού δεν ήμασταν οι πρώτοι που το ανακαλύψαμε, αλλά υπήρχαν πολλοί που το εξερευνούσαν πριν από εμάς…)
Ένας άλλος μετασχηματισμός της ενέργειας παράγει την «ύλη», όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ύλη παράγεται από τη «συμπύκνωση» της ενέργειας, από τη συμπίεση μεγάλων ποσοτήτων της σε ένα σημείο του χώρου και την πτώση της σε χαμηλότερο κραδασμό, δηλαδή σε χαμηλότερη συχνότητα. (Ακριβώς αυτό που περιγράφει η εξίσωση e=mc^2.)
Η συμπύκνωση –ή το σταμάτημα– της ενεργειακής ροής, η μετατροπή δηλαδή της ύλης σε ενέργεια, την οποία ονομάζαμε χαριτολογώντας «αλχημική συμπύκνωση», γίνεται ήρεμα, χωρίς βίαιες εκδηλώσεις, (και μου θυμίζει τη σύλληψη του σπερματοζωαρίου από το ωάριο). Αλλά η απελευθέρωση της ενέργειας από την ύλη, προκαλεί πάντα ένα βίαιο σοκ, ανάφλεξη, κρότο, τρόμο, κλπ. Εγώ, εσύ, όλοι μας, είμαστε αυτή η ενέργεια που έχει συμπυκνωθεί ήρεμα σε ύλη, και θα μετατραπούμε πάλι κάποια στιγμή σε ενέργεια, με μία βίαιη εκφόρτιση που ονομάζουμε θάνατο.
Εν πάση περιπτώσει, οι μελέτες της Οικοβιολογίας έδειξαν ότι τα σημεία του χώρου που διευκόλυναν τη «ροή» της ενέργειας, και συνήθως ήταν «καθαρά», ήταν εκείνα που ήταν «βλαβερά» για τη ζωή, ενώ όσα παρεμπόδιζαν τη ροή ήταν εκείνα στα οποία αναπτυσσόταν η ζωή πολύ πιο εύκολα, αλλά γέμιζαν αμέσως με κάθε λογής πλάσματα, ιούς και αρρώστιες. Η απρόσκοπτη ροή της ενέργειας προκαλεί πάντα ένα είδος αποστείρωσης.
Με αυτή τη συνειδητοποίηση, αρχίσαμε να αναζητούμε γύρω μας διάφορα φαινόμενα συμπύκνωσης και απελευθέρωσης ενέργειας. Βρήκαμε χώρους όπου δεν φύτρωνε ποτέ τίποτε και τοποθετήσαμε εκεί αφράτο χώμα και σπόρους. Το προφυλάξαμε από τους ανέμους και το ποτίσαμε, αλλά τίποτε δεν βλάστησε. Αντίθετα, βρήκαμε χώρους που κάποια φυτά φύτρωναν μέσα στο τσιμέντο που είχαν τοποθετήσει πριν μερικά χρόνια οι μηχανικοί, μικρά φυτά που έσπαγαν το σκυρόδεμα και έβγαιναν στον ήλιο, σαν να υπήρχε εκεί μια παντοδύναμη συγκέντρωση ζωτικής ενέργειας.
Σιγά-σιγά αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τα βασικά μυστικά της ροής της ενέργειας. Πειραματιστήκαμε με τους αρχαίους κανόνες της χωροταξίας (π.χ. μια χωροταξία είναι και το δημοφιλές κινέζικο Φενγκ-σούι) και πετύχαμε απίστευτα αποτελέσματα. Τοποθετήσαμε ράβδους μετάλλου σε πενταγωνικό σχηματισμό γύρω από την άγονη περιοχή του προηγούμενου παραδείγματος, τους δέσαμε με χάλκινο σύρμα και η περιοχή μετατράπηκε σε γόνιμη! Τοποθετήσαμε ισχυρούς ηλεκτρομαγνήτες σε χώρους που τέμνονταν με τις μαγνητικές γραμμές μιας περιοχής και σκοτώσαμε αγέρωχα δέντρα και ποντικοφωλιές, χωρίς να χρειαστεί ούτε να ψεκάσουμε με φάρμακα, ούτε καν να πλησιάσουμε κοντά τους, απλώς οδηγώντας την ενέργεια ανάμεσά τους.
Κάποιες ομάδες ανακαλύψανε δρόμους σε πολυσύχναστες πόλεις των Η.Π.Α. όπου καμιά επιχείρηση δεν κατάφερνε να πετύχει κέρδη και όλες έκλειναν άπραγες, ενώ εντοπίσανε τόπους όπου τα κέρδη ήταν εγγυημένα για τους κατοίκους τους. Λέγεται ότι σε κάποιους «αποτυχημένους» δρόμους χτίσανε τοίχους, τους βάψανε με ένα ειδικό κράμα μετάλλων και μετά από μερικούς μήνες αυτοί οι δρόμοι γέμισαν με καταστήματα και γεμάτες τσέπες. Πολλές ήταν όμως οι φορές που με τη χρήση τέτοιων τεχνικών που σας ανέφερα, είτε χάνεται ο έλεγχος και δεν καταφέρνεις πολλά, είτε προκαλείται κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που θέλεις να πετύχεις. Συχνά η ενέργεια μοιάζει να έχει τη δική της θέληση…
Μια άλλη σημαντική παρατήρησή μας ήταν ότι τα φαινόμενα τηλεπάθειας, ESP, remote viewing, ή πρόβλεψης γεγονότων, σχετίζονταν πάντα με συγκεκριμένες θέσεις και προσανατολισμούς που έχουν σχέση με το Πλέγμα. Ένας πειραματιστής μπορούσε να μεταδώσει πιο εύκολα τη σκέψη του σε ένα διάμεσο (medium) αν και οι δύο βρίσκονταν πάνω σε μια γραμμή του ενεργειακού Πλέγματος, ενώ υπήρχαν θέσεις που ακόμη και το ισχυρότερο διάμεσο έχανε τις ικανότητές του.
Δεν φοβάμαι να μιλήσω τόσο ανοιχτά για όλα αυτά, πλέον, διότι λίγο-πολύ έχουν γίνει γνωστά σε όλους εκείνους που ασχολούνται με τη «χωροταξία και το περιβάλλον». Ένας μεγάλος αριθμός επιστημόνων και ερευνητών έχει αρχίσει να παρατηρεί και να καταλαβαίνει έστω και λίγο τα μυστικά του ενεργειακού Πλέγματος…
Στα τέλη της δεκαετίας τού 1980 φούντωσε η έρευνα για την ενέργεια μηδενικού σημείου (zero point energy) που βασιζόταν στην παρατήρηση της ροής ενέργειας που δημιουργούταν στα σημεία μηδενικής μάζας, δηλαδή στον κενό χώρο. Εμείς και πολλοί άλλοι, τότε αντιλαμβανόμασταν ότι η ενέργεια δεν παράγει μόνο την ύλη, αλλά και τον κενό χώρο, και αρχίσαμε να μελετούμε τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαμε να αντλήσουμε ενέργεια «από το τίποτε», από εκεί που η ενέργεια οφείλει να είναι ισχυρότερη, αλλά και καταστροφικότερη. Ίσως, ευτυχώς, η ενέργεια μηδενικού σημείου δεν έχει ακόμη κατακτηθεί.
Όσοι έχουν γνώσεις Φυσικής, ίσως καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά είναι εφαρμογές της θεωρίας του «ενοποιημένου πεδίου», την οποία έχουμε κατά κάποιον τρόπο κατακτήσει, αν και δεν μας είναι ακόμη πλήρως κατανοητή. (Στους υψηλά καταρτισμένους ερευνητικούς χώρους κυκλοφορεί η φήμη ότι ο Αϊνστάιν είχε ολοκληρώσει την εργασία του για το ενοποιημένο πεδίο, αλλά δεν τόλμησε να τη δημοσιεύσει, γιατί φοβόταν τα αποτελέσματα της χρήσης της από τους ίδιους ανθρώπους που έριξαν τις πυρηνικές βόμβες σε κατοικημένες περιοχές της Ιαπωνίας. Ποιος κατέχει σήμερα αυτές τις εργασίες;)
Μια ακόμη διαπίστωση στην οποία είχαμε φτάσει, ήταν ότι οι πολύ βίαιες εκρήξεις, όπως αυτές της πυρηνικής βόμβας, περιορίζονται από το Πλέγμα. Μια πυρηνική βόμβα για να εκραγεί, πρέπει να είναι τοποθετημένη σε μια συγκεκριμένη θέση ανάμεσα στις γραμμές του πλανητικού Πλέγματος και δεν εκρήγνυται όπου και όποτε θέλουν οι άνθρωποι. Δυστυχώς, υπάρχουν πλέον πίνακες που δείχνουν πότε και σε ποια σημεία μπορεί να πυροδοτηθεί μια πυρηνική βόμβα.
Όταν άρχισαν να τοποθετούνται τα πρώτα καλώδια οπτικών ινών στον πυθμένα του ωκεανού, το 1985, οι ενοχλήσεις από τους ανθρώπους του Στρατού και από κάθε είδους κυβερνητικούς υπαλλήλους άρχισαν να μειώνονται. Πιθανότατα είχαν πλέον αντλήσει τα στοιχεία ή τα συμπεράσματα που χρειάζονταν για να δημιουργήσουν το δικό τους πρόγραμμα μελέτης του γήινου ενεργειακού Πλέγματος, και δεν ενδιαφέρονταν πλέον για τις πληροφορίες που θα τους έδιναν ανεξάρτητοι ερευνητές…
Ένας χάρτης του διάσημου ερευνητή Ivan Sanderson, στον οποίο σημειώνει τόπους όπου συναντούνται «βαρυτικές ανωμαλίες». Η «σύμπτωση» με τα κομβικά σημεία του Πλέγματος δεν είναι καθόλου τυχαία.
Πρέπει να προσθέσω ότι μια σημαντική ανακάλυψη σχετικά με την πλανητική ενέργεια, ήταν η ανακάλυψη των λεγόμενων «ψυχικών ιχνών» (psi-tracks). Το 1987, ο Σουηδός ζωγράφος Γκέτε Άντερσον αντιλήφθηκε ότι, όπως μια υλική μορφή επηρεάζει τη διανοητική λειτουργία και ενεργοποιεί περιοχές του εγκεφάλου εκείνου που την παρατηρεί, συμβαίνει και το αντίθετο: μια διανοητική λειτουργία σχετικά με ένα υλικό αντικείμενο, προκαλεί μια ροή ενέργειας από τον εγκέφαλο προς το αντικείμενο.
Αυτή την ανακάλυψη ο Άντερσον την έκανε τυχαία. Μια μέρα, σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει τον παππού του, ο οποίος ήταν ισχυρός ραβδοσκόπος, για να εντοπίσει ένα αντικείμενο που είχε χάσει. Έφτιαξε στο μυαλό του μια λεπτομερειακή εικόνα του αντικείμενου και ζήτησε από τον παππού του να το βρει, χωρίς να του πει τι ακριβώς έψαχνε. Πράγματι, ο παππούς του βρήκε το αντικείμενο. Ταυτόχρονα, όμως, ο παππούς παρατήρησε ότι, στον χώρο ανάμεσα στον εγγονό του και στο αντικείμενο, είχε δημιουργηθεί ένα «μονοπάτι» ενέργειας, το οποίο δεν έσβησε αμέσως, αλλά έμεινε για κάποιο χρονικό διάστημα εκεί.
Προβληματισμένος ο εγγονός υπέθεσε ότι στον χώρο που βρισκόταν το αντικείμενο πρέπει να υπήρχε κάτι άλλο, το οποίο μάλλον επηρέαζε τον ραβδοσκόπο του. Μετακίνησε λοιπόν το αντικείμενο και το έκρυψε σε έναν άλλο χώρο. Έπειτα ζήτησε από τον παππού του να ραβδοσκοπήσει τον χώρο ξανά, για να διαπιστώσει τι ήταν αυτό που «ένιωθε» εκεί. Ο παππούς του όμως εντόπισε ένα διαφορετικό μονοπάτι, το οποίο τον οδήγησε στη νέα κρυψώνα του αντικειμένου! Ο Άντερσον έμεινε άναυδος, και ήρθε σε επαφή με πολλούς ακόμη ραβδοσκόπους για να επαναλάβει το πείραμα. Το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο. Όταν κάποιος σκεφτόταν έντονα ένα αντικείμενο, προκαλούσε ένα ενεργειακό μονοπάτι από τον εγκέφαλό του μέχρι το αντικείμενο, το οποίο οι ραβδοσκόποι μπορούσαν να εντοπίσουν!
Ακούγεται απίστευτο, αλλά το μονοπάτι αυτό δεν έσβηνε όταν ο άνθρωπος σταματούσε να το σκέφτεται, αλλά παρέμενε στον ίδιο χώρο για κάποιο χρονικό διάστημα. Όταν όμως το αντικείμενο μετακινούταν, τότε το μονοπάτι μετακινούταν και αυτό μαζί του, και συνέχιζε να καταδεικνύει το αντικείμενο!
Ο ζωγράφος ενημέρωσε μέχρι και το Πολυτεχνείο της Στοκχόλμης, όπου συνεργάστηκε με τον φυσικό Γιένς Τέλεφσεν, ο οποίος τον βοήθησε να ολοκληρώσει την έρευνά του και να της δώσει όλα τα απαραίτητα επιστημονικά χαρακτηριστικά. Οι δύο ερευνητές διατύπωσαν αργότερα τη θεωρία των «ψυχικών ιχνών». Την περαιτέρω έρευνα του φαινομένου χρηματοδοτεί σήμερα η οικογένεια ενός από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, του Σουηδού πολυεκατομμυριούχου Ίνγκμαρ Κάμπραντ…
Οι ερευνητές του φαινομένου παρατήρησαν ότι τα ψυχικά ίχνη συνδέονται κι αυτά με το πλανητικό Πλέγμα. Σε ορισμένους τόπους και χρόνους, η δημιουργία του ψυχικού ίχνους γίνεται εύκολα και η ροή της ενέργειας είναι πιο ισχυρή, ενώ σε άλλους τόπους και χρόνους, το «μονοπάτι» είναι δύσκολο να δημιουργηθεί και σβήνει σχεδόν αμέσως. Ισχύει ακριβώς το ίδιο στην ψυχική ενέργεια, όπως και στην ηλεκτρομαγνητική ενέργεια!…
Οι αρχαιότεροι πολιτισμοί έχτιζαν τους ναούς τους σε συγκεκριμένα σημεία του ενεργειακού Πλέγματος, με συγκεκριμένο προσανατολισμό και ειδικά υλικά κατασκευής. Πίστευαν επίσης ότι υπήρχαν δύο είδη ιερών τόπων. Οι λευκοί και οι μαύροι.
