Αρθρίτιδα: Ποιες εναλλακτικές θεραπείες βοηθούν πραγματικά

10:32 11/1/2013 - Πηγή:OnlyCY

Λίγες συμπληρωματικές θεραπείες φαίνεται να βοηθούν στην αντιμετώπιση των μυοσκελετικών παθήσεων, όπως η αρθρίτιδα, λένε οι ειδικοί που εξέτασαν τα διαθέσιμα επιστημονικά στοιχεία προγενέστερων μελετών. 

Ποιες όμως είναι αυτές;

Οι περισσότερες εναλλακτικές θεραπείες είτε δεν έχουν δοκιμαστεί επιστημονικά είτε έχουν γίνει περιορισμένες έρευνες για αυτές.

Από 25 θεραπείες που μελέτησαν οι ειδικοί, έκριναν ότι για ελάχιστες υπάρχουν αρκετά ιατρικά στοιχεία που να υποστηρίζουν τη χρήση τους.

Σε αυτές περιλαμβάνονται ο βελονισμός, 

μασάζ, 

το τάι τσι και

η γιόγκα.

Η κάθε θεραπεία μπορεί να λειτουργήσει διαφορετικά από άνθρωπο σε άνθρωπο. 

Μερικοί μπορεί να μην αποκομίσουν κανένα όφελος από μια θεραπεία, ενώ κάποιοι άλλοι ενδέχεται να ωφεληθούν.

Ο καθηγητής Alan Silman ερευνητής για την αρθρίτιδα από την Αγγλία επισημαίνει: «Πολύ λίγα αποδεικτικά στοιχεία βρέθηκαν που να υποστηρίζουν τις θεραπείες που εφαρμόζονται συνήθως για την αρθρίτιδα, 

την ινομυαλγία ή τον πόνο χαμηλά στην πλάτη, 

όπως τα βραχιόλια χαλκού ή τη μαγνητική θεραπεία.

Για την ανάλυσή τους, οι ερευνητές αναζήτησαν ελεγχόμενες μελέτες που συνέκριναν διαφορετικές θεραπείες (θεραπεία με εικονικό φάρμακο, κλασσικές και άλλες θεραπείες). 

Οι μελέτες ήταν γραμμένες στην αγγλική γλώσσα και είχαν δημοσιευθεί πριν από το τέλος τουΜαΐου 2011.

Για την αρθρίτιδα, οι ειδικοί βρήκαν 53 μελέτες για 14 διαφορετικές θεραπείες σε σχεδόν 6.000 ασθενείς. 

Από αυτές μόνο το τάι τσι και ο βελονισμός φάνηκαν να «λειτουργούν».

Για την ινομυαλγία βρήκαν 50 μελέτες για 17 διαφορετικές θεραπείες σε περισσότερους από 3.000 ασθενείς. 

Ο βελονισμός και το μασάζ φάνηκαν οι πιο αποτελεσματικές θεραπείες και ακολουθούν σε απόσταση αναπνοής το τάι τσι και η θεραπεία χαλάρωσης.

Για πόνους στην πλάτη, 

η γιόγκα και ο βελονισμός φάνηκαν οι πιο αποτελεσματικές εναλλακτικές θεραπείες. 

Υπήρξαν επίσης και κάποια στοιχεία που υποστηρίζουν τη οστεοπαθητική και την τεχνικήAlexander, 

μια μέθοδος που επικεντρώνεται στη σωστή στάση του σώματος.

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα ίσως οφείλεται σε επιγενετικές αλλαγές

22/01/2013

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα μπορεί να οφείλεται σε επιγενετικές αλλαγές που παρουσιάζονται στο DNA. 

Αυτό υποδηλώνει μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Nature Biotechnology».

Η μελέτη αυτή ρίχνει φως στο πώς γονίδια «υψηλού κινδύνου» για την εκδήλωση της νόσου μπορούν να εκφραστούν ανάλογα με τις επιδράσεις του περιβάλλοντος καθώς και στο γιατί ορισμένοι άνθρωποι νοσούν από ρευματοειδή αρθρίτιδα πιο εύκολα από άλλους.

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα έχει φανεί ότι συνδέεται στενά με γονίδια ή τμήματα του DNA τα οποία είναι σημαντικά για την ανοσολογική απόκριση του οργανισμού. 

Αυτά τα «ανοσογονίδια» ευθύνονται ως έναν βαθμό για την αυτοάνοση απόκριση του οργανισμού ενάντια στα ίδια τα όργανα και τους ιστούς του, η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε ρευματοειδή αρθρίτιδα και σε άλλα αυτοάνοσα νοσήματα.

Συγχρόνως, προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι ο κίνδυνος εμφάνισης ρευματοειδούς αρθρίτιδας αυξάνεται και εξαιτίας εξωγενών παραγόντων, 

όπως το κάπνισμα.

Επιγενετική και κάπνισμα

Οι επιγενετικοί μηχανισμοί θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως ο «κρίκος» που ενώνει την κληρονομικότητα με το περιβάλλον. 

Ενας τέτοιος επιγενετικός μηχανισμός είναι η μεθυλίωση, 

μια βιολογική διαδικασία κατά την οποία μεθυλομάδες (χημικοί διακόπτες στα γονίδια) είτε προσδένονται είτε αποσυνδέονται από συγκεκριμένα τμήματα του DNA.

Ο μηχανισμός αυτός είναι ζωτικής σημασίας ώστε τα κατάλληλα γονίδια να είναι ενεργά τις κατάλληλες στιγμές σε διαφορετικούς κυτταρικούς τύπους. 

Η σημασία τέτοιων μηχανισμών έχει κάνει τους επιστήμονες να κατανοήσουν ότι η επιγενετική «ανάγνωση» του DNA μπορεί να φωτίσει τα αίτια πολλών και διαφορετικών ασθενειών, όπως ο καρκίνος.

Στο πλαίσιο της νέας μελέτης οι ερευνητές έδειξαν όχι μόνο ότι οι επιγενετικές αλλαγές σε ορισμένα γονίδια του ανοσοποιητικού συστήματος συνδέονται με τη ρευματοειδή αρθρίτιδα, αλλά ότι επίσης ορισμένες από αυτές τις αλλαγές διαμεσολαβούν προσδιορίζοντας τον γενετικό κίνδυνο για την ασθένεια.

Η ερευνητική ομάδα ανέλυσε τη μεθυλίωση καθώς και αλληλουχίες DNA σε κύτταρα του αίματος μεγάλου αριθμού ασθενών με ρευματοειδή αρθρίτιδα καθώς και υγιών εθελοντών. Τα δεδομένα «έτρεξαν» σε ένα νέο μαθηματικό μοντέλο και από την ανάλυση προέκυψε ότι η μεθυλίωση λάμβανε χώρα σε συγκεκριμένα τμήματα του DNA μόνο εάν το άτομο έφερε μια συγκεκριμένη παραλλαγή ενός γονιδίου – γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η μεθυλίωση μπορεί να αποτελεί «μεσάζοντα» που προσδιορίζει τον γενετικό κίνδυνο για τη νόσο.

«Τα ευρήματα αυτά μπορούν να εξηγήσουν για ποιον λόγο τα επικίνδυνα γονίδια προκαλούν νόσο καθώς επίσης και γιατί ορισμένα άτομα ‘πλήττονται’ πιο εύκολα σε σύγκριση με άλλα» ανέφερε ο Τόμας Εκστρεμ, καθηγητής Μοριακής Κυτταρικής Βιολογίας του Τμήματος Κλινικών Νευροεπιστημών στο Ινστιτούτο Καρολίνσκα και προσέθεσε:

«Χαρακτηριστικό παράδειγμα μπορεί να αποτελέσει η γονιδιακή παραλλαγή η οποία έχει στο παρελθόν συνδεθεί με αυξημένο κίνδυνο ρευματοειδούς αρθρίτιδας στους καπνιστές. Αυτή τη στιγμή διερευνούμε εάν υπάρχει μια ενδιάμεση επιγενετική σύνδεση μεταξύ της κληρονομικότητας και του περιβάλλοντος σε ό,τι αφορά τη σχέση καπνίσματος και ρευματοειδούς αρθρίτιδας».

Η κατάθλιψη είναι “μεταδοτική” 24/04/2013 kataulich metadosh

Η κατάθλιψη είναι “μεταδοτική”
24/04/2013
kataulich metadosh 

Αμερικανοί ερευνητές σε μελέτη τους που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Clinical Psychological Science», βρήκαν ότι η μελαγχολία μιας ομάδας φοιτητών που ήταν ευάλωτη στην κατάθλιψη μπορούσε να αυξήσει τις πιθανότητες των φίλων τους να εκδηλώσουν κατάθλιψη και οι ίδιοι έξι μήνες αργότερα.

Προγενέστερες μελέτες έχουν δείξει πως όσοι αντιδρούν αρνητικά στα στρεσογόνα γεγονότα, ερμηνεύοντάς τα ως επακόλουθο παραγόντων τους οποίους δεν μπορούν να αλλάξουν αλλά και ως αντανακλάσεις των δικών τους ανεπαρκειών, 
είναι πιο ευάλωτοι στην κατάθλιψη. 
Αυτή η συναισθηματική ευαλωτότητα, όπως αποκαλείται, αποτελεί τόσο ισχυρό παράγοντα κινδύνου για κατάθλιψη ώστε μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να προβλεφθεί ποιος διατρέχει αυξημένο κίνδυνο να εκδηλώσει κατάθλιψη στο μέλλον.

Οι δρες Τζέραλντ Χέφελ και Τζένιφερ Χέιμς, από το Πανεπιστήμιο Notre Dame της Ιντιάνα, λένε ότι η συναισθηματική ευαλωτότητα διαμορφώνεται κατά τα πρώτα χρόνια της εφηβικής ζωής, αλλά μοιάζει σταθερή κατά την ενήλικη. 
Ωστόσο, 
οι ίδιοι πιστεύουν πως μπορεί να μεταβληθεί στη διάρκεια ριζικών αλλαγών της ζωής. 
Μία τέτοια ριζική αλλαγή είναι το να φεύγει ένας νέος άνθρωπος από το σπίτι για να πάει να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο.

“Κολλητική” η κατάθλιψη

Οι ερευνητές παρακολούθησαν 206 πρωτοετείς φοιτητές του πανεπιστημίου τους, οι οποίοι είχαν οριστεί τυχαία να συγκατοικήσουν ανά δύο όταν έγιναν δεκτοί σε αυτό.

Μέσα σε ένα μήνα από την άφιξή τους στο πανεπιστήμιο, οι φοιτητές συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια που στόχο είχαν να αξιολογήσουν τη νοητική ευαλωτότητα και τα καταθλιπτικά συμπτώματα. 
Τα ίδια ερωτηματολόγια συμπλήρωσαν εκ νέου 3 και 6 μήνες αργότερα, ενώ ανέφεραν και κάθε είδους στρεσογόνο γεγονός που είχε μεσολαβήσει.

Τα αποτελέσματα έδειξαν πως οι φοιτητές που συγκατοικούσαν με άτομα με υψηλά επίπεδα συναισθηματικής ευαλωτότητας είχαν αυξημένες πιθανότητες να «κολλήσουν» την συναισθηματική κατάστασή του και να αποκτήσουν οι ίδιοι υψηλότερα επίπεδα συναισθηματικής ευαλωτότητας,
με επακόλουθο να αυξάνεται ο κίνδυνος να εκδηλώσουν κατάθλιψη.

Αντίστοιχα, 
όσοι συγκατοικούσαν με φοιτητές με μειωμένη συναισθηματική ευαλωτότητα, 
παρουσίαζαν μείωση και της δικής τους, 
οπότε ο κίνδυνος κατάθλιψης απομακρυνόταν. 
Αυτό ήταν εμφανές τόσο στις μετρήσεις των 3 μηνών, όσο και σε εκείνες των έξι μηνών. Επιπλέον, 
οι φοιτητές που παρουσίασαν αυξημένη συναισθηματική ευαλωτότητα κατά την μέτρηση του πρώτου τριμήνου, 
είχαν διπλάσια καταθλιπτικά συμπτώματα στη μέτρηση των 6 μηνών, 
σε σύγκριση με όσους δεν είχαν παρουσιάσει ανάλογη αύξηση.

Τα ευρήματα αυτά παρέχουν «πειστικές ενδείξεις» για την θεωρία της «μεταδοτικότητας της κατάθλιψης», δήλωσε ο δρ Χέφελ, 
ο οποίος είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Ψυχολογίας του Notre Dame.

Υποδηλώνουν επίσης ότι η μεταβολή του κοινωνικού περιβάλλοντος των πασχόντων από κατάθλιψη, 
θα μπορούσε να αποτελέσει τμήμα της θεραπείας που κάνουν για να την καταπολεμήσουν.

Η φιλία, και όχι το σεξ, κρατάει την ερωτική σχέση

29/01/2013

Οι πιθανότητες να αντέξει η σχέση στο χρόνο, 

όσο καλό κι αν είναι το σεξ, 

είναι μικρή όταν δίνεται προτεραιότητα στην ικανοποίηση ατομικών αναγκών ή επιθυμιών. 

Όπως αναφέρουν Αμερικανοί ερευνητές, 

η ισχυρή φιλία μεταξύ των συντρόφων, 

και όχι το σεξ, 

είναι αυτό που στην πραγματικότητα κρατάει μια μακροχρόνια ερωτική σχέση.

Όπως ανακάλυψαν οι ερευνητές, τα ζευγάρια που τιμούν την φιλία μεταξύ τους έχουν πιο αληθινές και πιστές σχέσεις, με περισσότερη αγάπη και μεγαλύτερη ερωτική ικανοποίηση. 

«Η ερωτική σχέση είναι, 

κατά βάση, φιλία», 

δήλωσε η επικεφαλής ερευνήτρια δρ Λώρα Βάντερ Ντριφτ, επίκουρη καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Purdue, στην Ιντιάνα. 

«Όταν λοιπόν τιμά κάποιος αυτή την πλευρά της σχέσης του, 

ενισχύει και την ερωτική της, 

δημιουργώντας ένα ανάχωμα στον δυνητικό χωρισμό. 

Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι η φιλία που έχουμε με το ταίρι μας είναι πολύ σημαντική για την ποιότητα της σχέσης μας. 

Δείχνουν επίσης πως όταν δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στη φιλία απ’ ό,τι σε άλλες παραμέτρους της σχέσης (όπως, λ.χ., το σεξ) δημιουργούμε σχέσεις που είναι πιθανότερο να αντέξουν στον χρόνο».

Από την άλλη μεριά βέβαια δεν είναι σίγουρο ότι υπάρχει γνήσια φιλία ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες. 

καθώς ορισμένες μελέτες δείχνουν ότι ο άντρας βλέπει μόνο ερωτικά την γυναίκα.

Η συντροφικότητα βελτιώνει την ικανοποίηση από το σεξ

Ωστόσο η δρ ΒάντερΝτριφτ και οι συνεργάτες της, που δημοσιεύουν τα ευρήματά τους στην «Επιθεώρηση Κοινωνικών & Προσωπικών Σχέσεων» (JSPR), πραγματοποίησαν δύο πειράματα.

Στο πρώτο συμμετείχαν 190 φοιτητές, οι οποίοι είχαν σταθερή σχέση επί τουλάχιστον 18 μήνες. Οι φοιτητές συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια σχεδιασμένα να αξιολογήσουν πόσο είχαν επενδύσει στη σχέση τους γενικώς και στις διάφορες παραμέτρους της ξεχωριστά, αλλά και τι ελπίδες έτρεφαν για το μέλλον.

Τέσσερις μήνες αργότερα οι ερευνητές ξαναήρθαν σε επαφή μαζί τους. 

Κάτι παραπάνω από ένας στους τέσσερις (το 27%) είχαν πλέον χωρίσειαπό τον/την σύντροφό τους. 

Οι ερευνητές τους ζήτησαν να απαντήσουν εκ νέου σε κάποια ερωτήματα. Όσοι εθελοντές είχαν δηλώσει αρχικά ότι επενδύουν στην φιλία όσον αφορά τη σχέση τους και ότι γι’ αυτούς είναι σημαντική η δέσμευση στο ταίρι τους, είχαν τις λιγότερες πιθανότητες να έχουν χωρίσει στο μεσοδιάστημα.

Στο δεύτερο πείραμα συμμετείχαν 184 φοιτητές οι οποίοι βρίσκονταν σε σταθερή σχέση τους τελευταίους 16 μήνες, κατά μέσον όρο. 

Από αυτούς ζητήθηκε να βαθμολογήσουν την αξία που προσδίδουν σε πλευρές της σχέσης όπως η συντροφικότητα, το «δέσιμο», η ασφάλεια, το σεξ, η αυτοβελτίωση, οι ατομικές ανάγκες και η ενασχόληση με νέα πράγματα, χρησιμοποιώντας μία κλίμακα από το 1 (αντιστοιχούσε στο «δεν είναι σημαντικό») έως το 9 («εξαιρετικά σημαντικό»). 

Όσοι έδωσαν υψηλή βαθμολογία στην συντροφικότητα και στο ψυχικό δεσμό έτειναν να δώσουν υψηλή βαθμολογία στην δέσμευσή τους στο ταίρι τους και στην σεξουαλική ικανοποίηση.

Όσοι έδωσαν την υψηλότερη βαθμολογία στις ατομικές ανάγκες τους, 

βαθμολόγησαν με χαμηλότερο βαθμό την δέσμευση και την σεξουαλική ικανοποίηση.

Οι ερευνητές γράφουν στο άρθρο τους ότι οι χαμηλές βαθμολογίες σε ουσιώδεις παραμέτρους της σχέσης, 

όπως η συντροφικότητα και το ψυχικό δέσιμο, 

μπορεί να οδηγήσουν σε αρνητικά συναισθήματα, 

ανασφάλεια και προβλήματα ψυχοσωματικής υγείας. 

Προσθέτουν όμως ότι «η φιλία είναι καθοριστικό χαρακτηριστικό της αγάπης» και επισημαίνουν πως η κατανόηση των αιτιών των χωρισμών, 

μπορεί να βοηθήσει τα ζευγάρια να αποφύγουν αυτή την μοίρα.

Γιατί θυμώνουμε τόσο εύκολα!

01/07/2013

Ο θυμός που κάποτε αποτελούσε «κλειδί» για την επιβίωση του ανθρώπου τη σήμερον ημέρα πυροδοτείται από ασήμαντες αφορμές, 

αναφέρει μια κορυφαία ψυχολόγος στη Βρετανία.

Η δρ Σάντι Μαν από το Πανεπιστήμιο του Κεντρικού Λάνκασιρ αναφέρει ότι η επιθετικότητα, η οποία ήταν απαραίτητη στους προγόνους μας προκειμένου να επιβιώνουν και είναι βαθιά «καλωδιωμένη» στον εγκέφαλό μας, 

μπορεί να στοχεύσει προς λάθος κατεύθυνση όταν δεν υπάρχει άμεσος λόγος για να υφίσταται. 

Πού οδηγεί αυτό; 

Σε τρομερό θυμό για ασήμαντα γεγονότα, όπως το να περιμένουμε στην αίθουσα αναμονής ενός γιατρού, το να μας «κρασάρει» ο υπολογιστής ή το να μπλέξουμε με το αυτοκίνητο στην κίνηση.

Η ειδικός συνεχίζει τονίζοντας ότι ο άνετος τρόπος ζωής σήμερα μας έχει «κακομάθει» και έχει ανεβάσει τόσο τον πήχη των προσδοκιών μας ώστε να αντιμετωπίζουμε οτιδήποτε δεν αγγίζει την τελειότητα σαν «οξύθυμα παιδιά».

Η ενέργεια που βοηθούσε τους πρώτους ανθρώπους να επιβιώνουν – να βρίσκουν δηλαδή τροφή και καταφύγιο – έχει χάσει τον στόχο της στον 21ο αιώνα. 

Αυτό συμβαίνει επειδή για τους περισσότερους – τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο – τα βασικά έχουν λυθεί αφήνοντας τα κίνητρα τα οποία «τρέφουν» την επιβίωση χωρίς μια συναισθηματική διέξοδο.

Ο άνθρωπος εξελίχθηκε ώστε να θυμώνει απέναντι σε ορισμένες καταστάσεις, επειδή το συναίσθημα δημιουργεί κίνητρο για να κατακτούμε πράγματα. 

Για παράδειγμα, το αίσθημα της πείνας μας θυμώνει μειώνοντας τη σεροτονίνη στον εγκέφαλο και ωθώντας μας να βρούμε τροφή. 

Αυτός ενδέχεται να είναι ένας από τους λόγους που οι επαναστάσεις γίνονται πιο εύκολα όταν υπάρχει πείνα.

Το Τop 10 των αφορµών που µας κάνουν (πολλές φορές) αναίτια έξαλλους
1. Το να περιμένουμε πολύ στην αίθουσα αναμονής ενός γιατρού.
2. Μποτιλιάρισμα.
3. Ασφυκτικά γεμάτα μέσα μαζικής μεταφοράς
4. Ένας φίλος που αστειεύεται με ένα ευαίσθητο ζήτημα.
5. Ένας φίλος που δεν μας επιστρέφει τα χρήματα που του δανείσαμε.
6. Το να κατηγορούμαστε άδικα από ανθρώπους που δεν μας ενδιαφέρουν.
7. Να πρέπει να καθαρίσουμε για κάποιον άλλον (κυριολεκτικά και μεταφορικά).
8. Να περιμένουμε για πολλή ώρα στην αναμονή του τηλεφώνου.
9. Το να μας δίνονται λάθος οδηγίες όταν αναζητούμε ένα μέρος.
10. Το να μας κλέβουν χρήματα.

Εξελικτική προσαρμογή

Ο θυμός έπαιξε επίσης πολύ σημαντικό ρόλο για τους πρώτους ανθρώπους διατηρώντας ουσιαστικώς τη συνοχή της ομάδας – λειτουργούσε ως προειδοποίηση όταν ένα μέλος της ομάδας ενοχλούσε τα υπόλοιπα με τη συμπεριφορά του. 

«Αν οι πρόγονοί μας ήταν πολύ “χαλαροί” και άφηναν τους υπόλοιπους να τους κλέβουν την τροφή ή επέτρεπαν στους εχθρούς τους να πλησιάσουν με φόβο να τους σκοτώσουν, 

τότε το είδος δεν θα είχε επιβιώσει. 

Ωστόσο ο σύγχρονος άνθρωπος των προηγμένων χωρών σπάνια αντιμετωπίζει πλέον θανάσιμους κινδύνους τέτοιου είδους» γράφει η δρ Μαν.

Όλος αυτός ο θυμός λοιπόν που δεν έχει τον σωστό τρόπο εκτόνωσης τελικώς βγαίνει στον δρόμο όπου μπορούν να προκληθούν ομηρικοί καβγάδες λόγω της κίνησης, σε ένα εστιατόριο όπου είναι πιθανό να γίνει σκηνή για το ότι το γεύμα δεν είχε την τέλεια θερμοκρασία ή σε ένα λεωφορείο όπου άνθρωποι μπορεί να πιαστούν στα χέρια για μια θέση.

Πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το 90% των ανθρώπων σήμερα θυμώνει πολύ με τα τηλεφωνήματα που δέχεται από τηλεφωνικά κέντρα που προτείνουν προσφορές, ενώ ένας στους δύο γίνεται έξαλλος με τον υπολογιστή του (επειδή αργεί ή δεν δουλεύει σωστά), ώστε να του επιτίθεται χτυπώντας τον.

«Τώρα πια έχουν ικανοποιηθεί όλες οι βασικές μας ανάγκες και οι προσδοκίες μας έχουν αυξηθεί» λέει η δρ Μαν και προσθέτει:

«Φερόμαστε πλέον σαν κακομαθημένα παιδιά που περιμένουν να είναι όλα τέλεια και όταν αυτό δεν συμβαίνει στυλώνουν τα πόδια».
Κατά την ειδικό, προκειμένου να ξεπερνούμε αυτές τις ανούσιες κρίσεις θυμού το ερώτημα που πρέπει να θέτουμε στον εαυτό μας είναι ένα: 

Αυτό που συμβαίνει απειλεί την επιβίωσή μου; 

Αν η απάντηση είναι αρνητική, 

τότε μάλλον θα πρέπει να καταλαγιάσουμε τον θυμό μας.

Ρευματοειδής αρθρίτιδα: Τι πρέπει να ξέρετε 09/09/2011

Ρευματοειδής αρθρίτιδα: 

Τι πρέπει να ξέρετε

09/09/2011

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα είναι διαφορετική από την οστεοαρθρίτιδα. 

Προκαλείται από μια ανώμαλη αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος, που επιτίθεται στην εσωτερική επιφάνεια των αρθρώσεων (των σημείων, δηλαδή, όπου συναντώνται τα οστά) και βλάπτει τις υγιείς αρθρώσεις και άλλα μέρη του σώματος. 

Αν και απαιτείται περισσότερη έρευνα για να ρίξει φως στα ακριβή αίτια της ασθένειας, η οποία πιστεύεται ότι είναι ένας συνδυασμός γονιδιακών και περιβαλλοντικών παραγόντων, 

σας παρουσιάζουμε μερικούς σημαντικούς παράγοντες που –όπως είναι γνωστό- αποτελούν παράγοντες κινδύνου για την παρουσίαση ρευματοειδούς αρθρίτιδας.

Θεωρούνταν μια «εξασθενητική» νόσος

Στο παρελθόν, τα άτομα με ρευματοειδή αρθρίτιδα ήταν ιδιαίτερα αδύναμα και αδύνατα, καθώς θεωρούνταν πως η άσκηση προκαλεί περαιτέρω βλάβη στις αρθρώσεις κι έτσι οι μύες ατροφούσαν, λέει ο David Pisetsky, καθηγητής ιατρικής και ανοσολογίας στο Duke University Medical Center, στο Durham, NC. 

Επιπλέον, η χρόνια φλεγμονή που σχετίζεται με τη ρευματοειδή αρθρίτιδα προκαλεί απώλεια βάρους και απώλεια της όρεξης.

Σήμερα, τα φάρμακα περιορίζουν τη φλεγμονή και η άσκηση είναι μέρος της θεραπείας. 

Και ενώ η άσκηση μπορεί να είναι δύσκολη (αν όχι αδύνατη) κατά τη διάρκεια μιας άσχημης κατάστασης, η δραστηριότητα θεωρείται γενικά ότι βοηθάει και δε βλάπτει όσους πάσχουν από ρευματοειδή αρθρίτιδα.

Το κάπνισμα μπορεί να είναι αιτία

Το κάπνισμα είναι ο πιο γνωστός περιβαλλοντικός παράγοντας που θεωρείται ότι μπορεί να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο 1/3 των σοβαρών περιπτώσεων ρευματοειδούς αρθρίτιδας. 

«Οι καπνιστές που έχουν μια γενετική μετάλλαξη γνωστή ως κοινό επίτοπο, 

έχουν δεκαπλάσιο κίνδυνο για την ανάπτυξη της ασθένειας», λέει ο Δρ Pisetsky. 

«Ξέρουμε ότι το κάπνισμα προκαλεί καρδιακές παθήσεις και ορισμένες μορφές καρκίνου και πολλές άλλες ασθένειες, αλλά μας εκπλήσσει η σχέση του με τη ρευματοειδή αρθρίτιδα».

Ο κίνδυνος ποικίλλει ανάλογα με τη γεωγραφία

Όσο πιο μακριά βρίσκεστε από τον Ισημερινό, τόσο υψηλότερο κίνδυνο παρουσίασης ρευματοειδούς αρθρίτιδας διατρέχετε. Επιπλέον, όσοι ζουν σε υψηλότερο γεωγραφικό πλάτος νωρίτερα στη ζωή τους -στις ηλικίες μεταξύ 15 και 30- φαίνεται ότι διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο από ό,τι σε άλλες ηλικίες. 

Σε μια μελέτη του 2010 σε σχεδόν 10.000 γυναίκες στις ΗΠΑ, ο κίνδυνος παρουσίασης ρευματοειδούς αρθρίτιδας, ήταν μεγαλύτερος για εκείνες που ζούσαν στις βορειοανατολικές και μεσοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες, σε σύγκριση με εκείνες που ζούσαν αλλού. 

Οι υπεύθυνοι της έρευνας σημειώνουν ότι ο αυξημένος κίνδυνος σε υψηλότερα γεωγραφικά πλάτη μπορεί να οφείλεται στην έλλειψη ηλιακού φωτός, 

καθώς και σε άλλους περιβαλλοντικούς παράγοντες.

Η βιταμίνη D μπορεί να σχετίζεται με τη ρευματοειδή αρθρίτιδα

Μια μελέτη του 2004 σε περισσότερες από 29.000 γυναίκες, έδειξε ότι εκείνες με τη χαμηλότερη πρόσληψη βιταμίνης D, είχαν τον υψηλότερο κίνδυνο εκδήλωσης ρευματοειδούς αρθρίτιδας. 

Αν και δεν είναι αποδεδειγμένο ότι η βιταμίνη D παίζει ρόλο, ωστόσο, η προστατευτική επίδρασή της, θα μπορούσε να εξηγεί γιατί οι άνθρωποι που ζουν σε υψηλότερα γεωγραφικά πλάτη -και λαμβάνουν λιγότερες ποσότητες βιταμίνης D, που ενεργοποιείται με το ηλιακό φως- φαίνεται να διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο εκδήλωσης ρευματοειδούς αρθρίτιδας. 

Επιπλέον κι άλλες αυτοάνοσες ασθένειες, όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας, συνδέονται με την πρόσληψη βιταμίνης D. 

Πάντως χρειάζονται περισσότερες μελέτες για να επιβεβαιωθεί αυτή η σχέση.

Η μόλυνση και το κυκλοφοριακό πρόβλημα μπορεί να παίζουν ρόλο

Η ρύπανση που προκαλείται από τα σωματίδια (μικροσκοπικά σωματίδια που μπορεί να εισχωρούν βαθιά στους πνεύμονες) συνδέεται με φλεγμονές. 

Ερευνητές στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, πραγματοποίησαν μελέτη το 2009 σε πάνω από 90.000 γυναίκες στις ΗΠΑ, που εξέταζε τη σχέση μεταξύ ρευματοειδούς αρθρίτιδας και κυκλοφοριακής ρύπανση. 

Βρέθηκε ότι οι γυναίκες που ζούσαν πολύ κοντά σε κεντρικούς δρόμους, είχαν τον υψηλότερο κίνδυνο εκδήλωσης ρευματοειδούς αρθρίτιδας, σε σύγκριση με εκείνες που ζούσαν πιο μακριά.

Κατάθλιψη και ρευματοειδής αρθρίτιδα πάνε μαζί

Η κατάθλιψη και η ρευματοειδής αρθρίτιδα φαίνεται πως πηγαίνουν μαζί. 

Αυτό πιθανώς σχετίζεται με τον πόνο της ρευματοειδούς αρθρίτιδας και το άγχος που συνδέεται με μια χρόνια ασθένεια λένε οι ειδικοί. 

Τα υψηλά επίπεδα του γονιδίου του παράγοντα νέκρωσης όγκων TNF-a στο αίμα, έχουν επίσης συσχετιστεί με την κατάθλιψη, 

έτσι είναι πιθανό η φλεγμονή που προκαλεί τη ρευματοειδή αρθρίτιδα να προκαλεί επίσης κατάθλιψη.

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα μπορεί να σημαίνει κι άλλα αυτοάνοσα νοσήματα

Οι άνθρωποι που πάσχουν από αυτοάνοσα νοσήματα όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, έχουν γενετικούς παράγοντες κινδύνου που τα καθιστούν ευπαθή σε αυτοανοσία γενικότερα. 

Τα αυτοάνοσα νοσήματα του θυρεοειδούς και το σύνδρομο Sjogren (ξηροφθαλμία και η ξηροστομία) είναι ιδιαίτερα συχνά σε άτομα με ρευματοειδή αρθρίτιδα.

Η εγκυμοσύνη επηρεάζει τα συμπτώματα ρευματοειδούς αρθρίτιδας

Μερικά αυτοάνοσα νοσήματα, συμπεριλαμβανομένης της ρευματοειδούς αρθρίτιδας και μιας πιο σπάνιας διαταραχής που ονομάζεται συστηματικός ερυθηματώδης λύκος, βελτιώνονται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, καθώς παρουσιάζουν ύφεση. 

Μερικά στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι έως και το 75% των γυναικών με ρευματοειδή αρθρίτιδα, παρουσιάζουν ύφεση της νόσου κατά περίπου το δεύτερο μήνα της εγκυμοσύνης. 

Μπορεί όμως να παρουσιαστεί έξαρση μετά τη γέννα.

Αυξημένος κίνδυνος καρδιακής προσβολής

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα μπορεί να αυξήσει σημαντικά τον κίνδυνο της καρδιακής προσβολής. Ακόμη και αν το επίπεδο της χοληστερόλης είναι φυσιολογικό, η αρτηριακή πίεση χαμηλή και δεν πάσχει κάποιος από διαβήτη, εάν έχει ενεργό ρευματοειδή αρθρίτιδα, τριπλασιάζεται ο κίνδυνος για καρδιακή προσβολή. 

Η συστηματική φλεγμονή που αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της ρευματοειδούς αρθρίτιδας είναι ο πιθανός ένοχος.

Ένα ποτό την ημέρα μπορεί να κρατήσει μακριά τη ρευματοειδή αρθρίτιδα

Όπως και η κατανάλωση αλκοόλ, ορισμένα φάρμακα που αντιμετωπίζουν τη ρευματοειδή αρθρίτιδα μπορεί να προκαλούν βλάβη στο συκώτι, επομένως το αλκοόλ δεν συνιστάται για τα άτομα με ρευματοειδή αρθρίτιδα. 

Ωστόσο, η έρευνα δείχνει ότι τα άτομα που καταναλώνουν αλκοόλ διατρέχουν μικρότερο κίνδυνο για ρευματοειδή αρθρίτιδα από εκείνα που δεν καταναλώνουν. 

Η μέτρια κατανάλωση αλκοόλ είναι αντιφλεγμονώδης και μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο για την ανάπτυξη ρευματοειδούς αρθρίτιδας. 

Το μόνο πράγμα που χρειάζεται προσοχή είναι να βεβαιωθείτε ότι δεν αλληλεπιδρά με άλλα φάρμακα.

Ρευματοειδής αρθρίτιδα και διαβήτης: είναι περίπλοκο

Η φλεγμονή της ρευματοειδούς αρθρίτιδας μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο ανάπτυξης διαβήτη τύπου 2. Τα κορτικοστεροειδή που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία της ρευματοειδούς αρθρίτιδας μπορεί επίσης να αυξήσει τον κίνδυνο τύπου 2 διαβήτη, αυξάνοντας το επίπεδο σακχάρου στο αίμα, αλλά άλλα φάρμακα για την ασθένεια, μπορεί να μειώσουν τον κίνδυνο διαβήτη. 

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα και ο διαβήτης τύπου 1, που είναι επίσης μια αυτοάνοση διαταραχή, έχουν μερικούς κοινούς γενετικούς παράγοντες κινδύνου.

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα συνδέεται με ασθένειες του πνεύμονα

Ασθένειες του πνεύμονα μπορεί να είναι εξαιρετικά συχνές σε άτομα που πάσχουν από ρευματοειδή αρθρίτιδα η οποία μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία φλεγμονών στους αεραγωγούς. 

Επίσης, το κάπνισμα μπορεί να κρύβεται πίσω από την ασθένεια. 

Οι ερευνητές, μελετούν κατά πόσο η ρευματοειδής αρθρίτιδα ξεκινά από τους πνεύμονες.

Τι είναι η ρευματοειδής αρθρίτιδα: Συμπτώματα και θεραπεία

Τι είναι η ρευματοειδής αρθρίτιδα: 

Συμπτώματα και θεραπεία

09/11/2012

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα είναι και η πιο συχνή μορφή φλεγμονώδους αρθρίτιδας. 

Πρόκειται για μια χρόνια πάθηση που χαρακτηρίζεται από επίμονη φλεγμονή των αρθρώσεων. 

Η φλεγμονή είναι αποτέλεσμα της παρέμβασης του ανοσοποιητικού συστήματος. 

Αν και τα αίτια για την ρευματοειδή αρθρίτιδα παραμένουν άγνωστα, θεωρείται αυτοάνοση ασθένεια, όπου το ανοσοποιητικό σύστημα αρχίζει να επιτίθεται στους ίδιους τους ιστούς του σώματος. 

Τα βασικά συμπτώματα είναι γενική αδιαθεσία, κούραση και κατάθλιψη. 

Για τη θεραπεία στα πρώτα στάδια της πάθησης χρησιμοποιούνται μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη (ΜΣΑΦ).

Όταν το ανοσοποιητικό σύστημα αντιμετωπίζει κάποια λοίμωξη, τασιτευτικά κύτταρα (μαστοκύτταρα) απελευθερώνουν την ουσία ισταμίνη που αυξάνει τη ροή του αίματος και προκαλεί κοκκίνισμα (ερυθρότητα) και αίσθηση θερμότητας. 

Τα αιμοφόρα αγγεία πάνω από την άρθρωση διαστέλλονται, ενώ αυτά που βρίσκονται από κάτω συστέλλονται και η άρθρωση διογκώνεται. 

Ο συνδυασμός της διόγκωσης του ιστού και των ουσιών που απελευθερώνουν τα λευκοκύτταρα διεγείρει τις νευρικές απολήξεις και προκαλεί πόνο.

Έπειτα από μεγάλη χρονική περίοδο, η φλεγμονή αυτή προκαλεί μη αναστρέψιμη βλάβη. Δείτε εδώ γενικά για την αρθρίτιδα.

Ποιο είναι το έναυσμα για την εμφάνιση ρευματοειδούς αρθρίτιδας;

Το φύλο, η γενετική προδιάθεση και η ηλικία είναι οι πιο σημαντικοί παράγοντες κινδύνου. Άλλοι παράγοντες είναι το κάπνισμα (όχι μόνο το μανιώδες), η παχυσαρκία και το ιστορικό μεταγγίσεων αίματος. Στις γυναίκες, η πρώιμη εμμηνόπαυση μπορεί να αποτελεί έναν επιπλέον παράγοντα.

Τι συμβαίνει στη ρευματοειδή αρθρίτιδα;

Δημιουργείται φλεγμονή στον αρθρικό υμένα μίας ή περισσότερων αρθρώσεων, προκαλώντας πόνο και διόγκωση. 

Παρουσιάζεται δυσκαμψία, 

συνήθως για 1 -2 ώρες το πρωί, 

αλλά σε σοβαρές περιπτώσεις μπορεί να διαρκεί όλη μέρα. 

Όταν η φλεγμονή εξαπλωθεί στο έλυτρο που προστατεύει τους τένοντες, 

προκαλεί σταδιακά μη αναστρέψιμη βλάβη στις αρθρώσεις. 

Εμφανίζονται οστέινα εξογκώματα και οι αρθρώσεις αρχίζουν να παραμορφώνονται. 

Οι μύες αδυνατίζουν εξαιτίας της περιορισμένης χρήσης και της φλεγμονής.

Πώς εκδηλώνεται η ρευματοειδής αρθρίτιδα;

Ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται η ασθένεια ποικίλλει. 

Μερικοί άνθρωποι έχουν ήπια νόσο, 

με λίγα προβλήματα και μπορούν να ζουν φυσιολογική ζωή. 

Σε άλλους, η πάθηση μπορεί να περάσει μια περίοδο παρατεταμένης ύφεσης χωρίς να επανέλθει ή αλλιώς να ακολουθήσει μια διαλείπουσα εξέλιξη, 

όπου τις εξάρσεις διαδέχονται υφέσεις που δεν διαρκούν για πολύ. 

Πολλοί άνθρωποι υποφέρουν από χρόνια αρθρίτιδα, όπου η συνεχής φλεγμονή χαρακτηρίζεται από περιστασιακές επιπρόσθετες εξάρσεις.

Πώς εξελίσσεται η ρευματοειδής αρθρίτιδα;

Η φλεγμονή μαζί με τη βλάβη στις αρθρώσεις μπορούν να προκαλέσουν σημαντική αναπηρία. 

Ορισμένοι άνθρωποι δεν μπορούν να επιστρέψουν στις φυσιολογικές τους δραστηριότητες. 

Για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι ίσως δυσκολευτούν να εργαστούν. 

Υπάρχουν ομάδες υποστήριξης που τους βοηθούν να βρουν δουλειά και να μην τη χάσουν.

Μπορεί να εκδηλώσω ρευματοειδή αρθρίτιδα σε οποιαδήποτε ηλικία;

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα μπορεί να εκδηλωθεί σε κάθε ηλικία. 

Παλαιότερα, οι γιατροί θεωρούσαν πως η ασθένεια ξεκινούσε την περίοδο της ενηλικίωσης, και κορυφωνόταν ανάμεσα στα 20 και 45 χρόνια. 

Για άγνωστους λόγους αυτό άλλαξε και ο μέσος όρος της ηλικίας αυξήθηκε στα 60 χρόνια.

Οι γυναίκες έχουν περισσότερες πιθανότητες να προσβληθούν από ρευματοειδή αρθρίτιδα;

Ναι. Τα τρία τέταρτα περίπου των ανθρώπων με ρευματοειδή αρθρίτιδα είναι γυναίκες. Ερευνητικές μελέτες δείχνουν πως σε πληθυσμό 100.000 ενηλίκων, 

θα υπάρχουν κάθε χρόνο περίπου 36 νέα κρούσματα ρευματοειδούς αρθρίτιδας σε γυναίκες και 14 σε άντρες. 

Αυτή η υπεροχή των γυναικών οφείλεται κυρίως στην εξασθένιση του ανοσοποιητικού συστήματος. 

Οι περισσότερες παθήσεις που σχετίζονται με την εξασθένιση του ανοσοποιητικού είναι 3 φορές πιο συχνές στις γυναίκες απ’ ό,τι στους άντρες. 

Επιπροσθέτως, 

υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος να εκδηλώσει μια γυναίκα ρευματοειδή αρθρίτιδα κατά την εμμηνόπαυση, 

επειδή οι ωοθήκες της σταματούν να παράγουν οιστρογόνα και προγεστερόνη.

Ως γυναίκα με ρευματοειδή αρθρίτιδα, έχω περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσω οστεοπόρωση;

Οι γυναίκες με ρευματοειδή αρθρίτιδα έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν οστεοπόρωση και υπάρχουν αρκετοί λόγοι γι’ αυτό. 

Πρώτον, η φλεγμονή και ο πόνος αποτρέπουν τις γυναίκες από την τακτική άσκηση κάτι που μπορεί να έχει αρνητική επίδραση στην αντοχή των οστών τους. 

Δεύτερον, μελέτες φανερώνουν πως η ρευματοειδής αρθρίτιδα αυξάνει τις πιθανότητες των γυναικών να εμφανίσουν οστεοπόρωση, εξαιτίας της απώλειας οστού γύρω από τις προσβεβλημένες αρθρώσεις. 

Τέλος, αν γίνεται λήψη κορτικοστεροειδών για τον πόνο και τη φλεγμονή, 

υπάρχει σημαντικός κίνδυνος μείωσης της οστικής πυκνότητας.

Αν ένας από τους γονείς μου έχει ρευματοειδή αρθρίτιδα, έχω πιθανότητες να νοσήσω και εγώ;

Τα γονίδια παίζουν σημαντικό ρόλο στην εκδήλωση της ρευματοειδούς αρθρίτιδας. Ποσοστό ως 60% της προδιάθεσης για ρευματοειδή αρθρίτιδα ανάγεται σε γενετικούς παράγοντες. 

Η πάθηση σχετίζεται κατά πολύ με την παρουσία μιας πρωτεΐνης στην επιφάνεια των λευκών αιμοσφαιρίων (λευκοκυττάρων), που ονομάζεται HLA-DR4.

Αν μια εξέταση αίματος δείξει πως έχω το γονίδιο της πρωτείνης HLA-DR4, θα εκδηλώσω σίγουρα ρευματοειδή αρθρίτιδα;

Όχι απαραίτητα. 

Ορισμένοι άνθρωποι που φέρουν το γονίδιο δεν εκδηλώνουν ποτέ ρευματοειδή αρθρίτιδα. 

Επίσης, το γονίδιο αυτό εντοπίζεται σε κάποιους από τους πάσχοντες, ενώ σε άλλους όχι. 

Υπάρχουν ενδείξεις πως όσοι φέρουν το γονίδιο HLA-DR4 πάσχουν από πιο σοβαρή μορφή ρευματοειδούς αρθρίτιδας και έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν οζίδια και διάβρωση των οστών. 

Καθώς τα γονίδια καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό πώς λειτουργεί το ανοσοποιητικό σύστημα, οι επιστήμονες πίστεψαν πως βρίσκονταν στα πρόθυρα μιας εντυπωσιακής ανακάλυψης. Μέχρι σήμερα, δεν κατόρθωσαν να ανακαλύψουν κάτι περισσότερο. 

Έτσι, η πληροφορία αυτή δεν έχει ακόμη επηρεάσει τη θεραπεία.

Ποιες αρθρώσεις έχουν περισσότερες πιθανότητες να προσβληθούν;

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα προσβάλλει περισσότερες αρθρώσεις από την οστεοαρθρίτιδα και εκδηλώνεται διαφορετικά από άνθρωπο σε άνθρωπο. 

Προσβάλλει συχνά τις ίδιες αρθρώσεις με παρόμοιο τρόπο και στις δυο πλευρές του σώματος, αλλά όχι πάντα ταυτόχρονα. 

Κάποιες αρθρώσεις προσβάλλονται πιο συχνά από άλλες, 

όπως η βάση του αντίχειρα, 

οι μεσαίες αρθρώσεις των δακτύλων, 

οι κόμποι των δακτύλων και οι καρποί. 

Συχνά προσβάλλονται και τα πόδια, 

οι αστράγαλοι, 

οι ώμοι και τα γόνατα. 

Πιο σπάνια οι αγκώνες, 

η γνάθος και τα οστά του αυχένα και της κάτω μοίρας της σπονδυλικής στήλης.

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα προσβάλλει μόνο τις αρθρώσεις;

Η φλεγμονώδης αρθρίτιδα προσβάλλει και άλλα σημεία του σώματος. Ρευματοειδή οζίδια μπορεί να εμφανιστούν στο δέρμα, 

εξαιτίας παρατεταμένης πίεσης σε διάφορα σημεία, όπως οι αγκώνες. 

Τα μάτια και το στόμα μπορεί να παρουσιάσουν ξηρότητα, ενώ η φλεγμονή των αιμοφόρων αγγείων μπορεί να προκαλέσει βλάβες στα όργανα που αυτά εξυπηρετούν, όπως η καρδιά και οι πνεύμονες. 

Όσοι πάσχουν από ρευματοειδή αρθρίτιδα αισθάνονται γενική αδιαθεσία, τρομακτική κούραση και κατάθλιψη.

Ποια θεραπεία θα ακολουθήσω για τη ρευματοειδή αρθρίτιδα;

Στα πρώτα στάδια της πάθησης, τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη(ΜΣΑΦ) μπορεί να σας παρέχουν κάποια ανακούφιση. 

Ωστόσο, τα ΜΣΑΦ δεν εμποδίζουν την προοδευτική καταστροφή της άρθρωσης. 

Η βλάβη προλαμβάνεται καλύτερα με νοσοτροποποιητικά αντιρευματικά φάρμακα.

Αν ο οργανισμός σας δεν ανταποκριθεί, μπορεί να σας χορηγήσουν μια νέα γενιά φαρμάκων που ονομάζονται βιολογικοί παράγοντες και αναστέλλουν τον χημικό αγγελιαφόρο που προκαλεί τη ρευματοειδή αρθρίτιδα σε πρώιμο στάδιο.

Θα πρέπει να πηγαίνω σε νοσοκομείο για τη θεραπεία;

Τόσο τα νοσοτροποποιητικά αντιρευματικά φάρμακα (DMARD) όσο και οι βιολογικοί παράγοντες είναι εξαιρετικά δυνατά, επομένως η θεραπεία θα γίνει στο νοσοκομείο. Υπάρχουν ενδείξεις πως αν η ρευματοειδής αρθρίτιδα δεχτεί επιθετική θεραπεία μέσα στους πρώτους 6 μήνες, περιορίζεται αρκετά, 

αν και θα ήταν υπεραισιόδοξο να ισχυριστούμε πως θα θεραπευτεί πλήρως. 

Σε έσχατη ανάγκη, μπορεί να χρειαστεί χειρουργική επέμβαση.

Πώς θα επηρεάσει η ρευματοειδής αρθρίτιδα την κινητικότητα και την ευλυγισία μου;

Τα συμπτώματα της ρευματοειδούς αρθρίτιδας εμφανίζονται και εξαφανίζονται μυστηριωδώς. 

Όταν επανεμφανίζονται, τα συμπτώματα της φλεγμονής, της διόγκωσης, του πόνου και της δυσκαμψίας είναι σε έξαρση, μειώνοντας την ευλυγισία και περιορίζοντας την κινητική σας ικανότητα. 

Οι γηραιότεροι έχουν πιο αδύναμους μυς και επομένως είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. 

Η κίνηση τους μπορεί να περιοριστεί και περαιτέρω από κάκωση στην άρθρωση ή στο οστό εξαιτίας κατάγματος που έχει προκληθεί από πτώση.

Τι μπορώ να περιμένω μακροπρόθεσμα από τη ρευματοειδή αρθρίτιδα;

Οι περισσότεροι άνθρωποι με ρευματοειδή αρθρίτιδα παρουσιάζουν διάφορα συμπτώματα. Η αρθρίτιδα είναι ενεργή για εβδομάδες ή μήνες, έπειτα υποχωρεί ή εξαφανίζεται για λίγο προτού ξεσπάσει και πάλι. 

Το μέγεθος της βλάβης των αρθρώσεων εξαρτάται από τη σοβαρότητα των εξάρσεων και τη συχνότητα τους. 

Ωστόσο, είναι πιθανό να έχετε μια σχετικά φυσιολογική ζωή και είναι σημαντικό να θυμάστε ότι η περίπτωση σοβαρής αναπηρίας είναι σπάνιο ενδεχόμενο. 

Καμιά φορά, οι εξάρσεις παύουν εντελώς αλλά οι βλάβες στις αρθρώσεις παραμένουν.

Αν η θεραπεία για τη ρευματοειδή αρθρίτιδα είναι αποτελεσματική, 

η κατάσταση της πάθησης μου θα παραμείνει ίδια ή θα αλλάξει;

Μπορεί να παίρνετε κάποιο φάρμακο που να σας ταιριάζει και να διατηρεί τα συμπτώματα υπό έλεγχο για πολλά χρόνια. Ο γιατρός σας ίσως σας συμβουλέψει να το αλλάξετε αν εμφανιστεί στην αγορά κάποιο νέο, πιο κατάλληλο φάρμακο. 

Ωστόσο, από τα μέσα της ζωής μας και μετά, αρχίζουν να εμφανίζονται άλλα προβλήματα υγείας. 

Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα φάρμακα που παίρνετε για την αρθρίτιδα ίσως τα επιδεινώσουν ή ίσως να χρειαστεί φαρμακευτική αγωγή που να αλληλεπιδρά με την υπάρχουσα θεραπεία. 

Για παράδειγμα, αν εμφανίσετε υπέρταση, πιθανόν να μην μπορείτε να παίρνετε στεροειδή για τον περιορισμό της φλεγμονής, επειδή αυξάνουν την πίεση. 

Αν αναπτύξετε κάποια ασθένεια στο νεφρό ή το ήπαρ, 

δεν θα είστε σε θέση να παίρνετε νοσοτροποποιητικά αντιρευματικά φάρμακα (DMARD), γιατί ίσως προκαλέσουν βλάβες στο νεφρό ή το ήπαρ. 

Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να χρειαστεί να πάρετε φάρμακα για κάποια ασθένεια που απειλεί τη ζωή σας, σε βάρος του ελέγχου της αρθρίτιδας σας. 

Τα πάντα είναι ζήτημα διατήρησης ισορροπιών.

Πώς αντιμετωπίζουν οι ηλικιωμένοι με ρευματοειδή αρθρίτιδα την τοξικότητα των φαρμάκων;

Τα φάρμακα για τη θεραπεία της αρθρίτιδας έχουν πιο τοξική επίδραση στους ηλικιωμένους. 

Αυτό συμβαίνει επειδή όσο περισσότερο γερνάμε τόσο λιγότερο ικανό είναι το σώμα μας να διαλύει τα φάρμακα. 

Επιπλέον, η αγωγή για άλλες παθήσεις ίσως να αλληλεπιδρά με τα φάρμακα για την αρθρίτιδα. 

Γι’ αυτό, οι γιατροί διατηρούν τη δοσολογία στα κατώτατα όρια και παρακολουθούν τακτικά τους γηραιότερους ασθενείς.

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα μεγαλώνει τον κίνδυνο να αναπτύξω άλλες ασθένειες μακροπρόθεσμα;

Πιθανόν. Ερευνητικές μελέτες υποδεικνύουν πως η καρδιοπάθεια, η οστεοπόρωση, τα εγκεφαλικά επεισόδια και οι λοιμώξεις ίσως είναι πιο πιθανές. 

Ένας λόγος είναι πως οι πάσχοντες δεν έχουν τη δυνατότητα να ασκούνται ελεύθερα. 

Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα φάρμακα για τη ρευματοειδή αρθρίτιδα αυξάνουν την αρτηριακή πίεση (κίνδυνος για εγκεφαλικό) ή εξασθενούν το ανοσοποιητικό σύστημα (πιθανότητα λοίμωξης).

Υπάρχουν αρκετοί τρόποι να φροντίσετε τον εαυτό σας, 

προκειμένου να μειώσετε τους κινδύνους εμφάνισης των μακροπρόθεσμων προβλημάτων της ρευματοειδούς αρθρίτιδας: 

Να έχετε ενεργή συμμετοχή στη θεραπεία σας. 

Να παραμένετε σωματικά δραστήριοι. 

Να διατηρείτε την κινητικότητα σας και να ασκείτε τις αρθρώσεις και τους μυς σας τακτικά. Να ακολουθείτε σωστή διατροφή. 

Να διατηρείτε το βάρος σας. 

Να μην καπνίζετε και να μην πίνετε υπερβολικά. 

Να ακολουθείτε τις οδηγίες του γιατρού σας. 

Να κάνετε τακτικά εξετάσεις, 

ώστε τυχόν προβλήματα να αντιμετωπίζονται έγκαιρα.