που 'ναι σαν ραγισμένο
σαν το χιόνι στο κλαδί
που είναι καλυμμένο
σαν άνοιξη κρυφή
που είναι στη ψυχή σου
σαν το παιδί που μόνο του
ζητά τη συμβουλή σου..
σαν Μάρτης που δεν φάνηκε
και σαν το καλοκαίρι
γίνε αστέρι φωτεινό
και κράτα μου το χέρι
γιατί εκεί που είμαι
δεν κοιτώ
κι εκεί που είσαι
πάω..
αντέχω, βαδίζω, αναριγώ
μα πάντα σκουντουφλάω
έτσι σκυφτά κι αν περπατώ
πάντα θα προχωράω
γιατί ένα χέρι καρτερεί
ένα φτερό φυλάει
μια ανάσα πάντα προκαλεί
φεύγει μα εκεί παραφυλάει
έτσι σιγά θα ανοιχτεί
μια πόρτα να περάσω
μια αγάπη μέσα καρτερεί
εμένα που' αγαπάω...
Χριστιάνα Πέτρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου