~Το μονοπάτι του καθ’ενός είναι Πουά

~Το μονοπάτι του καθ’ενός είναι Πουά

Πόσο διαφορετικό να ναι με του διπλανού,

που ναι όλα ίδια κι όμως,

τόσο ανόμοια και τόσο ίδια ταυτόχρονα.

~Ο ένας κρίνει τον άλλο,

ο άλλος κρίνει τον έναν,

ενώ όλοι μας είμαστε ένας.

~Κι όμως,

όλοι μας αυτό_κρινόμαστε μέσα στα απέναντι μας μάτια, αυτιά και στόματα..

~Αντί να γίνουμε ένας, μια καρδιά,

αφού όλοι εκεί ανήκουμε,

μέσα σε μια μεγάλη κρυστάλλινη καρδιά που χτυπά

με το ρυθμό των άπειρων τυμπάνων που δίνουν οι ανθρώπινοι εκτελεστές της.

~Είμαι,

Είσαι,

Είναι,

κι όμως αν μας ρωτήσει κανείς αποσπασματικά και μεμονωμένα,

όλοι μας θα κοιτάξουμε να βρεθούμε διαλογιστικά η μη,

μέσα στη σκοτεινή αυτή σπηλιά μας έστω για μια στιγμή,

να κρυφτούμε για να μην μας δει κανείς που βγάζουμε το μάτι του απέναντι που τάχα μου,

τάχα μου,

και λίγο τάχα μου αυτός ο απέναντι,

αχ αυτός ο απέναντι που τόλμησε να προσπαθήσει να αλλάξει λίγο τον Εαυτό του..

~Αφού δεν με ρώτησε,

ούτε κι εσένα ρώτησε..

Έμαθα πως δεν ρώτησε ούτε καν τον απέναντι μας..

~Τότε με ποιο δικαίωμα έκανε αυτή τη μετάβαση και έβαλε εμένα,

εσένα,

εμάς,

έβαλε εμάς να ασχοληθούμε με το τι κάνει.?

~Πωςςς.?????

Πως το έκανε αυτο, αυτός,

ο απέναντί μας Εαυτός?

~Χωρίς να πάρει την άδεια μας,

ΓΙΑΤΊ??

~Πως τόλμησε να αποφασίσει μόνος του ότι μπορεί να είναι ελεύθερος να μπορεί να αποφασίζει να ζει μόνος,

εκτός του κοπαδιού που κάποιος έβαλε εμάς,

και εμείς δεν μπορούμε ακόμη να βγούμε έξω από το μικρο κλουβάκι μας,

που εμείς οι ίδιοι επιτρέψαμε σε κάποιον άλλον να μας βάλει μέσα κει?

~Πως αυτός,η μπορεί.?

Κι εγώ,

κι εσύ,

ακόμη να βγούμε όξω απ τη μικρή φυλακή μας που,

εμείς μας τοποθετήσαμε, μας φυλακίσαμε..

~Κατά τ άλλα όλα είναι ένα,

και όλοι είμαστε αδέλφια,

και εγώ είμαι αυτό που εσύ δεν κατάφερες πότε να γίνεις..

~Όμως εσύ είσαι αυτό που εγώ πότε δεν κατάφερα ούτε καν,

να ονειρευτώ,

πως έχω τη δύναμη να μπορώ να ονειρεύομαι ότι μπορώ να έχω την Επιλογή της ελευθερίας μέσα μου.

~Όμως, γιατί..

Γιατί εκείνος,η να μπορούν να είναι ελεύθεροι,

να μπορούν να βαδίζουν με τα δικά τους νέα χνάρια πάνω απ τα παλιά τα δικά «μου?

~Όμως, ξέρεις φίλε..

Όλα είναι ένα και εγώ είμαι ο, η τάδε που εγώ κάνω,

έκανα,

θα κάνω

και θέλω Ναααααα..

Πόσα Νααα θέλω..

~Όμως όλοι και όλα είμαστε ένα,

φίλε μου..

~Εκεί που κοιτάζω,

εκεί θα πάω.

~Αυτό που σκέφτομαι,

αυτό γίνομαι.

~Αυτό που νιώθω,

αυτό είμαι.

~Είμαστε μόνο οι Επιλογές μας και τίποτε άλλο.

Εγώ είμαι αυτό που εγώ είμαι.

...Και έτσι είναι

Κάλι Γιούγκα

Ενεργειακή_Κουνταλίνι © Πάφος_Κύπρος 23/8/2013

(Βιώματα)

~Ένα μικρό βήμα…

~Ένα μικρό βήμα…

«Ψάχνω

δεν σημαίνει βρήκα..

Κάθε προσπάθεια

αξίζει και κοστίζει περισσότερο από κάθε άφεμα»


Όταν κάνω ένα μικρο βήμα προς την οποιαδήποτε κατεύθυνση

τότε αλλάζω τα πάντα.

~Ένα μόνο μικρο βηματάκι αλλάζει μια δικιά μου οπτική,
στα πάντα γύρω από εμένα.

~Το θέμα είναι το που και το πως θα κάνω μια νέα ματιά μου να λειτουργήσει.

~Αν αντιληφθώ πως από εμένα άρχισε αυτή η νέα ματιά, 
και δεν μείνω στο τι βλέπει ο κάθε εξωτερικός παράγοντας  γύρω από εμένα,
σε μένα η για μένα...

~Τότε θα κάνω το καλύτερο που μπορώ για τον προσωπικό σκοπό, 
θα δώσω το μέγιστο του δυναμικού στο μονοπάτι της Επιλογής μου 

και δεν θα χαθώ μέσα στις ξένες από εμένα αλλαγές,
διαφορετικότητες,
φόβους..

~Τότε ο κόσμος όλος θα έχει αλλάξει,
με τη διαφορά ότι ο Εαυτός μου θα είναι ο μόνος Συνειδητός_οδηγός μου. 
~Τότε τα πάντα άλλαξαν με μένα απόν, 
από την οποιαδήποτε αρνητική κατάσταση προς εμένα. 

~Και με εμένα παρόν στις αλλαγές που Επέλεξα να ακολουθήσω. 

~Ψάχνω δεν σημαίνει βρήκα.

Σημαίνει ότι αξιοποιώ το δυναμικό μου κάθε στιγμή 

μέχρι να βρω αυτό που ανήκω.

«Κάθε προσπάθεια

αξίζει και κοστίζει περισσότερο από κάθε άφεμα»

...Και έτσι είναι

Κάλι Γιούγκα

Ενεργειακή_Κουνταλίνι © Κύπρος  17/1/2013

(Βιώματα)

< Εμπιστοσύνη στον Υπέρτατο Αγνό Εαυτό > ( Ιωάννης Χαραλαμπιδης. ( Απόσπασμα από τη ζωή που έζησα. Κύπρος 20/8/2013 )

_Όταν, 

πριν κάποια χρόνια έμπαινα σε βιβλιοπωλείο, 

δεν τολμούσα καν να ψάξω στα ράφια για το σωστό μπουκ..

..χε χε..

_Κοιτούσα δειλά δειλά μην με κοιτάζουν τα μάτια του κόσμου & ρεζιλευτώ, 

( έτσι πίστευα τότε ), 

κι ύστερα εστίαζα στο κέντρο της καρδιάς, 

στο κέντρο της Γνώσης.

_Ρωτούσα ποιος είναι ο λόγος που "Τώρα" βρίσκομαι στο βιβλιοπωλείο..

Ύστερα από λίγο ένιωθα κάτι να τραβά τις Αισθήσεις μου προς μια κατεύθυνση..

Κάποιες φορές ναι, 

βρισκόμουν εκεί για να "Με Αφήσω", 

να με Επιλέξει το καταλληλότερο βοήθημα που ήταν κάποιο βιβλίο..

..κι απλά το πλήρωνα κι έφευγα.

_Αφού το βιολί-βιολάκι συνέχισε για κάμποσο καιρό, 

κάποια στιγμή σταμάτησα να επισκέπτομαι τα βιβλιοπωλεία & άρχισα να αξιοποιώ μονάχα τις αισθήσεις_σαν βοηθήματα προσέγγισης της Γνώσης.

_Αυτό που συνειδητοποίησα ήταν ότι αφού έφτασα να δέχομαι συγκεκριμενες πληροφορίες & παράλληλα να επιλέγω να τις ΕΜΠΙΣΤΕΎΟΜΑΙ, 

Τυφλά σχεδόν, 

τότε πια είχα περάσει τα σύνορα του Υπαρκτού.

_Περπατούσα στο δρόμο της Γνώσης, 

της Ανεξάντλητης Πληροφόρησης Καταρριπτωντας κάθε βιβλίο,

Απλά & μόνο με την Εμπιστοσύνη που έδειχνα στα Χνάρια του Αόρατου. 

_Αυτό που συνέβαινε συνέχεια κατ επιλογή με έφερε στο σημείο της Απόλυτης Επαφής με τον εσωτερικό μου Διδάσκαλο:  

Τον Πανταχού_Γνώστη.

_Από κει & ύστερα μέχρι τώρα,

Τη στιγμή αυτή που μιλούμε, 

Το μόνο που συνέβη ήταν να διανύσω μια ολόκληρη Στιγμή_Μόνο.

_Τη στιγμή της Απόλυτης Εμπιστοσύνης.

_Η γνώση Ανήκει Παντού.!!

_Η εμπιστοσύνη σε αυτήν Όμως ανήκει σε αυτόν που εμπιστεύεται ένα απλό φτερούγισμα κάποιου πουλιού που απλά άνοιξε τα φτερά του για να πετάξει στο απέναντι δέντρο.

_Οι θεοί άφησαν όλη τη γνώση Ελεύθερη,

Γι αυτούς που σεβάστηκαν το κλειστό βιβλίο.

_Όλοι μας είμαστε μια Ολόκληρη_Ζωντανή_Βιβλιοθήκη.

" Δεν βρήκα ποτέ το λόγο να μην με εμπιστευτώ,

Βρήκα όμως λόγους Άπειρους να το κάνω. "

( Ιωάννης Χαραλαμπιδης.

-Απόσπασμα από τη ζωή που έζησα.

Κυπρος 20/8/2013 )